Con Palestina

Perdoen a referencia persoal, mais creo que desta vez pode ser pertinente. No ano 2008, como portavoz do BNG no Parlamento da Galiza fun obxecto das invectivas do embaixador de Israel no Estado español por propor que na declaración institucional con ocasión do día do Holocausto, no que se conmemora a liberación do campo de exterminio de Auschwitz polo exército soviético, se fixese unha referencia expresa ao xenocidio que nese mesmo instante estaba a sufrir o pobo de Palestina como consecuencia do bloqueo e da ocupación militar do seu territorio por parte de Israel. O diplomata israelí dixo que a do BNG era unha posición inédita nas democracias occidentais. Legalidade internacional Van alá 15 anos. Milleiros de palestinos mortos. Moitos máis, crianzas incluídas, confinados sen xuízo nas prisións de Israel. Centos de novos asentamentos ilegais. Decenas de operacións militares en Gaza e na Cisxordania. Todo iso ao tempo que a sociedade e o Goberno israelís apoian, só con escasas e meritorias excepcións, políticas de apartheid, expulsión e exterminio da poboación palestina. Só nos últimos dezaoito días, máis de 5.000 mortos en Gaza e máis de 100 en Cisxordania e Xerusalén leste, coa Faixa de Gaza destruída e a metade da súa poboación desprazada. Estas operacións non poden xustificarse, de modo ningún, como exercicio do dereito á lexítima defensa contra un ataque militar exterior. Constitúen, de acordo co Dereito Penal Internacional, crimes de guerra e de xenocidio, tal e como están a denunciar Amnistía Internacional ou Human Rights Watch. Talvez por iso a diplomacia de Israel non dá feito. Se antes combatía o BNG hoxe ten que combater Gobernos que, como os de Petro na Colombia ou Lula no Brasil, denuncian a dupla vara de medir que os Estados Unidos de América e a UE aplican en Palestina e na Ucraína. O dereito a se defender dunha ocupación militar ilegal debe recoñecerse nos dous casos. A condena dos ataques contra a poboación civil, hospitais, igrexas ou mesquitas debe facerse tamén nos dous casos. As sancións económicas e comerciais que se aplican nun caso deberían, daquela, aplicárense tamén no outro. O clamor popular contra o masacre que se está a perpetrar en Gaza contrasta co apoio incondicional dos gobernos occidentais a Israel De feito, é a propia ONU a que cualifica como apartheid o sistema que o Estado de Israel aplica nos territorios ocupados de Palestina e á súa propia poboación árabe. E foi o propio Secretario Xeral da ONU, António Guterres, quen vén de recoñecer a evidencia de que os ataques terroristas de Hamás non veñen da nada e só poden ser entendidos no contexto dos sufrimentos padecidos polo pobo palestino desde hai 75 anos. O clamor popular contra a masacre que se está a perpetrar en Gaza contrasta co apoio incondicional que os gobernos occidentais brindan ao Goberno israelí. Apoio político e militar que coincide cunha crecente degradación democrática no interior deses países. As guerras "humanitarias" realizadas á marxe da legalidade internacional na antiga Iugoslavia, no Iraq ou Afganistán prepararon o camiño para que a Unión Europea sexa vista, en palabras de Josep Borrell, como un xardín que debe ser protexido, a calquera custo, da selva que a arrodea. E se esa é a visión, Israel é o modelo ideal: un país branco, occidental, circundado por países árabes hostís que só poden ser dominados a través da guerra. O modelo israelí Os muros e os bloqueos, a censura, a xenofobia, policías e exércitos de cada vez infiltrados pola extrema dereita, a desconsideración cara aos dereitos humanos, a degradación democrática, todo o que caracteriza o modelo israelí está tamén xa presente na Europa. É de aí que nace a solidariedade con Israel da dereita europea (e tamén dos verdes e dalgúns partidos socialdemócratas). Nada a ver con remorsos do pasado. Até porque, se así fose, o alemán e outros gobernos europeos deberían tamén ter remorsos a respecto da Rusia. Non. Nada diso. Para esta Europa de Borrell e Von der Leyen Israel é a última defensa de Occidente do mesmo modo que o sionismo –"unha terra sen pobo, para un pobo sen terra"– é descendente directo do colonialismo europeo e das súas matanzas. Sabíao ben Winston Churchill cando en 1937 manifestou o seu apoio á creación en Palestina dun Estado "esmagadoramente xudeu" co argumento de que "un can non ten dereito a ficar co pesebre só porque o estivese a ocupar durante moitos anos", de modo que os xudeus tiñan o mesmo dereito a expulsar os árabes da Palestina que os europeos a expulsar os indios da América do Norte ou aos aborixes da Australia: "Trátase de substituílos por unha raza superior". É contra esta barbarie que Palestina resiste. E é por iso que a súa causa merece o apoio activo de todas as persoas demócratas do mundo.