Desta vez vai

A campaña para as próximas eleccións galegas pon de manifesto, máis outra vez, a peculiar relación que o Partido Popular ten co poder e as institucións públicas. Con efecto, na visión e na práctica deste partido, o poder público é seu en razón da existencia dun designio natural ou divino. Que a dereita española goberne (no executivo e máis tamén, no poder xudicial) obedece, simplesmente, á orde natural das cousas. E cando os procesos democráticos lles nega o acceso ao poder farán todo por deslexitimar as eleccións e, con elas, o goberno resultante e todo o conxunto de valores e de prácticas inherentes a unha democracia de calidade: a dación de contas, a transparencia, a responsabilidade, a xestión obxectiva dos recursos públicos, a defensa dos intereses xerais sobre os individuais e así seguido. No seu lugar, o Partido Popular aparece como vítima de escuros contubernios (11-M, o Prestige ou os diferentes casos de corrupción protagonizados por ese partido) que non teñen outro obxectivo que o afastar do poder. Os mortos, os danos ambientais e sociais ou os millóns de recursos públicos desbaldidos son meros pretextos sen importancia, o relevante é que serviron para lle tirar ilexitimamente o poder ao PP. Abandono gobernamental Con esa mesma naturalidade os medios e sectores sociais afíns á dereita española asumen a corrupción económica e política que o PP protagoniza alí onde goberna. Tal acontece agora coa denominada 'Operación Cataluña', isto é, o emprego de recursos públicos e da policía española para fabricar probas falsas contra as organizacións e os políticos independentistas cataláns que a xustiza española se nega a investigar. O que nun país normal tería provocado a disolución do partido responsábel de tamaño atentado aos principios basilares da democracia e a inhabilitación política inmediata dos dirixentes envolvidos, é asumido polos medios españois, incluídos os chamados progresistas, con deportividade e sen escándalo ningún. Así aconteceu sempre e, ao cabo, é normal que a dereita empregue todos os medios ao seu alcance, públicos ou privados, legais ou ilegais, con tal de manter o poder e, con el, o status quo político, económico e social. Neste sentido, debe recoñecérselle á dereita española a condición de pioneira no uso das prácticas que logo Bannon, Trump, Bolsonaro, Meloni ou Orban, entre moitos e moitas outras, teorizaron e aplicaron nos seus países. A dereita española conta con unha longa experiencia na ocupación da xustiza, na práctica do lawfare, na manipulación mediática, no revisionismo histórico, no uso partidista dos recursos públicos, na elaboración de listaxes negras, na deslexitimación do adversario político ou na criminalización da protesta e da disidencia. Chegaron os pellets e, con eles, toda unha demostración obscena do desgoberno con que a dereita española maltrata o noso país A campaña para o 18-F ía segundo o previsto nos cuarteis xerais do PP. Nulo debate público, rego xeneroso de recursos públicos para os medios privados afíns, manipulación groseira dos medios públicos. Unha campaña de perfil baixo arredor dunha idea forza: hai que manter Galiza como unha illa de estabilidade fronte ao multipartito liderado polo BNG. E aínda que o candidato Rueda seguise sen callar entre a poboación todo semellaba indicar que, mesmo baixando en votos e escanos, o PP podería seguir a gobernar Galiza. Mais niso chegaron os pellets e, con eles, toda unha demostración obscena do desgoberno con que a dereita española maltrata o noso país. Máis outra. Primeiro, coa axuda dos medios privados afíns e coa manipulación dos públicos, tratouse de tapar o asunto. Cando, grazas á mobilización social nas praias e nas redes, a ocultación virou imposíbel chegou a fase de botar a culpa aos outros: aos Concellos, que deben limpar as praias, e ao Goberno español (que tamén a ten), como responsábel do mar territorial. Xa despois, cando a Xunta non puido evitar enfrentar as súas propias responsabilidades, veu a propaganda: operarios que aparecen na praia só para saíren nos medios, reunións e visitas das conselleiras e, case con un mes de atraso, a posta de andamento do plano anticontaminación, o coñecido como Camgal. De novo, o pobo Tal e como no Prestige, a sociedade galega experimentou o abandono gobernamental. Nada de novo: as mariscadoras xa viñan sofrendo sen axuda ningunha a perda do recurso consecuencia, en boa medida, do desleixo do goberno galego. E tivo que ser de novo o pobo, coas súas mans, o que retirase o plástico das praias e reclamase nas rúas que a Xunta e o Goberno español cumpran co seu deber de protexer o país. O caso é que a campaña electoral mudou. O PP segue a se facer a vítima. No seu relato, a crise dos pellets é un asunto sen importancia que o BNG magnifica para lle facer perder as eleccións. Como se o país non importase. Mais desta vez pode levar razón. De nós depende.