Xerardo Lobeira, heroe da Resistencia francesa

Xerardo Lobeira Rodríguez ‘Muchiquín’ naceu en Montecelo (Seixo-Marín) o 30 de xaneiro de 1908, fillo primoxénito do matrimonio formado por Manuel Lobeira Aguete e de Laureana Rodríguez Santomé. En 1930 a familia estaba composta por nove fillos, mais vivían nunhas condicións moi humildes para poder soster a prole, razón pola cal decidiron emigrar a Pasaia en Euskadi. Desde finais dos anos vinte esta localidade de Gipuzkoa acolleu moitos mariñeiros de Marín, sobre todo de Montecelo, Loira e Ardán, mais tamén milleiros de galegos e galegas procedentes de Redondela, Ribeira, Corme, Porto do Son ou Ribeira para traballar na incipiente industria do bacallau que precisaba de moita man de obra. Xerardo casaría con María Korta Irureta o 13 de outubro de 1934 en Aizarnazabal (Gipuzkoa), de cuxo matrimonio tiveron por fillos a Isabel e Gerardo Lobeira Korta. Con 28 anos exercía a profesión de maquinista habilitado, que o levaría a afiliarse ao sindicato mariñeiro pasaitarra de La Unión (UGT) e posteriormente ao Partido Comunista. A loita contra o franquismo en Euskadi A súa vida posterior ao estoupido da Guerra Civil española o 18 de xullo de 1936 é todo un misterio a día de hoxe, debendo agardar á caída de Euskadi en mans do exército sublevado no verán de 1937 cando fuxe no barco pesqueiro Miren-Anguren con destino a Francia. Toda a súa familia tamén emprende a fuxida ao país galo pasando por momentos moi duros e de tensión durante a viaxe, onde a súa nai Laureana tiña a cargo fillos moi cativos. Mentres na Galiza, o novo réxime ilegal e fascista incóalle un expediente de Consello de Guerra, mais pola circunstancia explicada anteriormente foi declarado “fuxido e en rebeldía”. Na instrución do proceso solicitábaselle informes á Falanxe Española de Marín, que declararía: “este suxeito é un perfecto indesexábel. Por este motivo é innecesario facilitar máis pormenores”. Diferente opinión tería a Garda Civil: “observou boa conduta pública e privada, era de ideoloxía de esquerdas e non se coñecen antecedentes sociais”. Tras arribar a Francia foi conducido ao campo de internamento de Gurs. Ao igual que numerosos galegos e españois fuxidos a Francia decide defender o país da invasión nazi. Descoñécese con exactitude cando empezou a súa participación na Resistencia, mais vai entrar na 3ª División da Agrupación de Guerrilleiros Españois, ás ordes do heroe e comandante asturiano Cristino García. A liberación dos presos do cárcere de Nimes A comezos de 1944 intervén nunha fazaña que tivo grande eco en todo o Mediodía francés: o asalto á prisión de Nimes. Este presidio estaba considerado como inexpugnábel e era un dos máis duros de todo o país por ser unha prisión especial onde a partir de 1940 encarceraron a numerosos membros da Resistencia. Oficialmente os prisioneiros tiñan totalmente prohibido manter contacto con ninguén do exterior e recibir paquetes polo que era case imposíbel organizar unha fuga sen axuda desde o interior. Por este motivo, desde 1943 a Resistencia comezou a estudar a forma de organizar a fuxida desde dentro. En febreiro de 1944 deciden realizar o asalto, sendo un éxito logrando liberar a 77 presos políticos. Outra xesta na que participaron Cristino e os seus homes foi a toma da cidade de Fox o 19 de agosto de 1944. O 27 de agosto de 1944, Xerardo dirixíase nun vehículo xunto a outros tres membros da Resistencia: Joseph Bondurand, Albert Roubeaux e Laurent Baud, desde a localidade de Barjac até La Vallonnière para unirse ao comando Vigan Braquett, que acababa de liberar Banhòus de Céser. Mais a aviación aliada tiña como misión atacar os vehículos non identificados e impedir o tránsito polas estradas así que ao observar o seu vehículo metrallárono en Sabran falecendo no ataque Xerardo, Joseph e Albert, resultando ferido Laurent na man e nun ombreiro. No lugar no que se produciu o ataque as autoridades francesas colocaron un monólito na súa memoria. En 1922 ergueuse en Banhòus de Céser un monumento aos caídos na I Guerra Mundial. Posteriormente engadíronlle unha placa dedicada ás persoas falecidas durante a II Guerra Mundial; nela Lobeira aparece inscrito como “Gerardo Louveira”. A loita antifascista da familia Lobeira Rodríguez A familia Lobeira Rodríguez loitou duramente contra o fascismo e o nazismo con consecuencias traumáticas como se veu con Xerardo. O seu irmán Antonio faleceu en combate na fronte de Lleida defendendo a II República Española, Manuel acabaría no exilio en México despois dun importante traballo militar na Armada Auxiliar Vasca e na Republicana e José tras loitar na Mariña Auxiliar Vasca remataría preso nun campo de traballo, regresando posteriormente a Marín. O drama da familia Lobeira Korta continuou, a súa muller tivo que sacar adiante os fillos sen saber o que realmente lle pasara a Xerardo tras abandonar Euskadi en 1937, afondando aínda máis pola dor da morte do seu fillo Gerardo. Foi até hai pouco tempo cando as súas netas coñeceron o final da vida do seu avó materno, decidindo de súpeto trasladarse a Banhòus de Céser para coñecer máis preto as súas últimas pegadas.