Vota a orde

Na nosa mente colectiva o 28 de maio creouse un escenario de dous bloques pugnando polo poder nas eleccións locais e autonómicas. Aínda que estas últimas eran incompletas, porque non se celebraban nas nacionalidades históricas nin en Andalucía e Castela e León, os resultados ofreceran unha mensaxe nítida. A dereita impúxose con claridade, gañou os territorios chave (como o País Valencià) e unida con Vox podía gobernar en numerosas cidades. Outra cousa eran Euskadi, Navarra e Galiza, e a excepción catalá, pero iso sempre semella non contar para os poderes de Madrid, ocupados en narrar o marco autenticamente español. Foi tal a magnitude da derrota das forzas do Executivo central que o xefe de goberno convocou eleccións anticipadas en poucas horas. O teatro electoral continuaría dous meses máis. Na convocatoria electoral do 23 de xullo temos varias evidencias. Fronte ao axioma de que vai gañar a dereita en coalición coa extrema dereita, votemos útil o PSOE ou semellantes, porque estamos diante dunha situación de alarma. Ademais, na verbalización preelectoral agromou outra certeza: cumpre eliminar os partidos incómodos. Hai varias formas distintas de ser incómodo. EH Bildu é o paradigma da incomodidade para os españois respectables: son os herdeiros de ETA (aínda que isto faga esquecer a traxectoria de EA, de moitos dirixentes de movementos pacifistas ou de líderes tan novos que non viviran ese escenario) e son de esquerdas (votan con senso común a suba das pensións, os estados de alarma da Covid, etc.). Unha nova incomodidade foi Podemos, asembleario, pouco rigoroso no goberno e demasiado feminista. O Sumar de Yolanda e Esquerda Unida é máis de orde como o PNV. Se eliminamos os incómodos da representación só ollamos a dialéctica PP-PSOE, coas guindas Vox e Sumar. Bipartidismo imperfecto Entón, con Euskadi, Cataluña e unha parte de Galiza sacados da ecuación, estamos de novo ante un bipartidismo imperfecto. Hai xente ben de esquerdas que non pode votar o PSOE e aí aparecerá Yolanda; Vox ao final é unha escisión montaraz do PP. Entón xa tenmos dous gañadores. Aínda que eu sempre me equivoco nas sondaxes, agora penso que o PP e o PSOE van subir de escanos. E se os incómodos desaparecen ou se minoran a legalidade constitucional avanzará. Teremos a agardada volta á orde da que ollamos anticipos na escolla de alcaldes en Barcelona, Vitoria-Gasteiz e Pamplona. O bipartidismo reforzarase e con el a seguridade da marca España para facer negocios. Neste cadro a hipótese máis repetida é que a dereita gañará as eleccións, iso que Feijoó non remata de convencer. É demasiado dubitativo, tacticista, ten medo dos debates e xa non parece un moderado (depende do día). Non obstante, a forza e solvencia do PP como partido semella que o impulsa a subir moito en escanos. Os problemas para el son dous. O principal, se non lle chegan os votos, pactará con Vox? Canto cederá? Isto converteuse nun auténtico problema moi ben explotado polo aparello comunicativo da Moncloa. O segundo, porque arriscar cun cambio de rumbo da política económica cando o keinesianismo europeo e proamericano actual funciona tan ben para o capital. Ademais, Feijoó non fala inglés. É posible que gañe, pero esa evidencia a día de hoxe non está pechada. Á esquerda e centroesquerda E na esquerda, suposta ou centroesquerda, a baixa credibilidade persoal de Pedro Sánchez converteuse nun auténtico problema. Sen embargo, a situación do mercado laboral, a suba das pensións e o crecemento indubidable do PIB xeraron unha estabilidade económica impensable hai meses. En xeral, a boa conxuntura axuda moito os gobernos na recuperación tanto de votos dubidosos como ideoloxicamente conservadores (por exemplo, a franxa do electorado máis maior). Pero se ao goberno lle vai razoablemente ben ao final será porque un fluxo de voto menos político, máis inseguro, se moveu para o PSOE. E o PSOE vai insistir co voto útil. A partir do 23 de xullo faranse menos concesións á maioría social e ás nacións históricas Neste contexto, e xa o dixeramos hai uns meses para Portugal, o peso da esquerda tratará de ser minorado ou explotado na versión suave de Sumar. Poderá gañar a esquerda ou como semella hoxe a dereita con distintos graos de dureza, pero moi probablemente a partir do 23 de xullo se procure que o capitalismo español, sempre con aroma de casino, volte a rular na súa versión máis sistémica, digamos constitucional, con menos concesións á maioría social e ás nacións históricas.