Venezuela aproba unha lei contra o fascismo

Entre os distinguidos arranxos florais do Xardín de Borrell crece unha mala herba que desde hai tempo —no sentido de tempo histórico— ameaza con converterse nunha verdadeira praga. Pero os xardineiros fieis, que saben que esa mala herba forma parte do plan de cultivo, tratan de administrala con sentido de ganancia. Ás veces impúlsana, outras conséntena e outras recórtana, segundo conveña aos propietarios. Todo é deseño. Esa mala herba, que é o fascismo e o neofascismo, tamén crece sendo cultivada a conciencia e, por suposto, segundo conveña, nos terreos contiguos —léase, por exemplo, América Latina— considerados como propios, aínda que alleos, polos donos do xardín nos seus afáns coloniais. Ata aquí a metáfora. Agora deixémonos de hipocrisía. A realidade espida é que o fascismo é unha arma política alternativa do capital, non só dentro dos propios países, senón tamén nos terreos da xeopolítica. Como diciamos arriba, ás veces impúlsase e outras recórtase, segundo conveña. Vexamos, por exemplo, o caso de Venezuela. Alí a "Comunidade Internacional" —as comiñas responden a unha intención de ironía— apoiou a extrema dereita venezolana, axudouna e protexeuna, a pleno sol e sen ruborizarse, para tratar de impedir o desenvolvemento pleno da soberanía do país bolivariano e derrocar o seu proxecto socialista. Dándolle a volta á verdade, para tratar de facer ver unha democracia como un “réxime autoritario”, a hexemonía mediática internacional deulle o seu descarado apoio ao fascismo local. Fascismo que, non hai que esquecelo, é violencia asasina, odio criminal e desprezo pola vontade daquelas grandes maiorías que, como diría un premio Nobel amarquesado, non saben votar ben. Abonda lembrar o apoio europeo e norteamericano á farsa dun presidente autoproclamado e ás accións violentas dos seus partidarios que incluíron queima de persoas, uso de francotiradores contra a multitude e incendio provocado de institucións con xente dentro. Ao lexislar para conter o fascismo, Venezuela fica á vangarda e dá un paso que deben seguir todos os países democráticos Non é de estrañar, dado o exposto, que agora, cando a Asemblea Nacional de Venezuela, aproba en primeira discusión unha Lei contra o fascismo, neofascismo e expresións similares, a maioría dos grandes medios dos países axardinados, atacan a iniciativa venezolana e terxiversan a súa intención interpretándoa como un intento do “réxime de Maduro” para reprimir á oposición. Venezuela sitúase novamente como vangarda. Porque ao lexislar para conter o fascismo, dá un paso na dirección correcta que debe ser seguido por todos os países democráticos. O obxecto da lei Para que se comprenda ben a intención do pobo venezolano ao impulsar esta lei, e que se poida visualizar, e mesmo xulgar, desde unha perspectiva máis real e con elementos precisos, paréceme importante reproducir literalmente nesta nota o obxecto da lei, contido no artigo 1, así como a definición de fascismo, a efectos da aplicación da norma, contidos no artigo 4. Léanse con coidado. “Artigo 1. Esta Lei ten por obxecto estabelecer os medios e mecanismos para preservar a convivencia pacífica, a tranquilidade pública, o exercicio democrático da vontade popular, o recoñecemento da diversidade, a tolerancia e o respecto recíproco, fronte a expresións de orde fascista, neofascista ou de similar natureza que poidan xurdir no territorio da República Bolivariana de Venezuela”. “Artigo 4. Aos fins desta Lei, estabelécense as seguintes definicións: Fascismo: Postura ideolóxica ou expresión baseada en motivos de superioridade racial, de orixe étnica, social ou nacional, que asume a violencia como método de acción política, enarbora a cultura da morte, denigra da democracia, as súas institucións e valores republicanos e/ou promove a supresión dos dereitos e garantías recoñecidos na Constitución a favor de determinados sectores da sociedade, por motivos discriminatorios. Son trazos comúns a esta postura o racismo, o chauvinismo, o clasismo, o conservadorismo moral, o neoliberalismo, a misoxinia e todo tipo de fobia contra o ser humano e o seu dereito á non discriminación e á diversidade. Neofascismo e expresións similares: Toda postura ideolóxica ou expresión, independentemente da súa denominación, que reproduza total ou parcialmente os fundamentos, principios, propósitos, métodos e trazos propios do fascismo". Como pode verse, a intención está clara. Que o fascismo non pase. Tras experimentar en carne propia a violencia da extrema dereita, o pobo venezolano contraataca blindando xuridicamente a paz cidadá.