Quen precisa máis enerxía eléctrica? Para que se necesita máis electricidade?

Son dúas preguntas pertinentes, e non respondidas, cando se lanza ao ar a proclama/consigna - contentamemos- de que “precisamos” máis enerxía eléctrica, iso si, de fontes limpas. Dado que neste sistema económico non hai nada que estea no mercado, que non sexa un negocio substantivo, poderiamos dar por sentado que o primeiro que precisa enerxía é o capital da industria enerxética: é algo tan obvio que semella estar sempre tácito, tapándolle as vergoñas do interese aos promotores. É dicer, hai un suxeito coñecido á pregunta ‘quen precisa?’ Pois o capital da industria enerxética. A explicación do seu interese vincúlase ao feito de que o negocio non se realiza só na produción e venda de electricidade, senón no intercambio de intereses, coa consabida sinerxia, con outra parte do sistema que realice unha demanda no presente e no futuro. É dicer, precísase máis enerxía eléctrica porque se sabe con seguridade que o actual modelo produtivo intensifica a cada paso o uso de enerxía, e para seguir na senda de se esquecer doutras fontes, derivadas do consumo de combustíbeis fósiles, compre se apurar en criar/producir electricidade procedente das chamadas fontes limpas, entre elas a eólica. A tecnificación electrónica converteu a maior parte dos procesos produtivos en demandantes certos de electricidade. Pero o negocio novo de producir enerxía con subvencións (enerxía limpa na transición subvencionada) precisa non só o negocio seguro de difusión e extensión controlada, senón tamén un outro certo, que se albisca no futuro inmediato: a do automóbil eléctrico, que no caso de triunfar, tiraría con moita forza dunha demanda de electricidade durante unhas cantas décadas máis. Sabido é que a industria do automóbil é moi forte, moi robusta, con moito poder económico, con moitos empregos nos países vellos capitalistas e nos novos, como China, e aínda que o racional en prospectiva económica é pensar que o seu ciclo como parte da cabeza tractora do motor industrial xa rematou, o certo é que se resiste a morrer simplemente por inanición ou reconversión e tratará por todos os medios de seguir insistindo nunha produción, nun mercado de masas, e na realización dunha contía enorme de capital empregado. O uso escaso do transporte colectivo contribúe ao aumento da desigualdade social Dise que a industria actual do automóbil representa na UE-zona euro- o 8% do PIB. Sendo unha cantidade enorme, hai mellores formas de comparar. A facturación anual (ano 2022) das 7 compañías máis grandes desa zona euro citada supón un valor superior ao PIB de Dinamarca, Grecia e Portugal xuntos. As outras variábeis de interese non fan máis que reforzar esta referencia ao poder, non só de influencia, senón de presión ou, o que é máis decisivo, do seu carácter orgánico nas relacións institucionais e empresariais. O corpus institucional e de funcionamento da Unión integra e integrou perfectamente -quérese dicer con naturalidade- as consideracións de necesidades do automóbil na política comunitaria. Nese sentido, enténdese a unidirección cara ao coche eléctrico, sen desbotar a tímida referencia ao transporte colectivo. Quen albisque o futuro da vida nas grandes urbes sabe que o transporte de persoas seguirá sendo na longa distancia vía aérea, na intermedia vía férrea e o urbano mediante o transporte colectivo maioritariamente (ou individual de forza humana). O colectivo urbano máis rápido, eficiente e menos contaminante é o suburbano ou mesmo o tren de superficie e a ese empeño se dedican as forzas políticas con sentido do futuro, aínda que por agora só sexa nunhas cidades escollidas do mundo. Transporte público en precario Tan é así que o uso escaso do transporte colectivo contribúe ao aumento da desigualdade social, xa que van quedando zonas habitadas mal servidas polo transporte público, por tanto en precario, obrigando ao uso privado de automóbil. Un só caso vale como ilustración. Unha persoa de Compostela pode servirse do autobús en frecuencias breves e certas para acudir ao Hospital ou á Administración de Facenda. A unha de Toques só lle queda coche privado ou pagar un taxi. Exactamente igual desde Borraxeiros, Nebra, Sedofeito, Barcala, ou calquera lugar que corresponda á area sanitaria de Compostela e deba vir a Santiago. É dicer, o problema nunca está na técnica senón no uso social que se fai da mesma e en quen reside o poder de ditaminar un uso determinado da mesma. As necesidades de transporte actual, no noso país, non van ser resolvidas polas subvencións aos coches eléctricos nin pola electricidade eólica, senón pola instauración duns servizos colectivos públicos de transporte, nomeadamente ferrocarril nunha rede que cubra o país.