Enfermos de utopía

Aproveitando e valéndome de algo que escribiu Victor Hugo, recoñezo que vexo a miña Galicia "enferma". Si, tras os resultados electorais Galicia está enferma de utopía, a utopía entendida como o porvir que se esforza por nacer, fronte á enfermidade da rutina, o pasado que se obstina en seguir. Si, Galicia, aínda que semelle para algúns que non é así, non quere seguir coa rutina destes derradeiros 15 anos con perdas importantes para os seus sectores primarios. Gandeiros, agricultores e pescadores están tocados, pero aínda non afundidos; unha rutina que nos levou ao desmantelamento do noso sector industrial ou o desmantelamento do noso sector financeiro. Unha rutina que leva o mellor da nosa xuventude a coller as maletas para traballar fóra do seu país. Unha rutina que pouco a pouco vai laminando os servizos públicos esenciais coma a sanidade ou a educación. Unha rutina que chega a tocar a esencia do noso sinal de identidade, o noso idioma, que se deixa ao pé dos cabalos para que pouco a pouco vaia esmorecendo e se converta en algo residual e folclórico. Un sector con futuro Si, o noso país acreditou que está enfermo de utopía, hai moitas galegas e galegos que nos están dicindo que temos e debemos ter un porvir mellor, e en cada proceso electoral medran os galegos e galegas enfermos de utopía. Eu, que sempre todo o vexo co prisma do sector pesqueiro, ansío e pelexarei por unha actividade mariñeira con futuro, que non pense nos despezamentos dos buques como única saída para escapar deste inferno que para moitos é traballar neste ramo, senón que pense que este sector é estratéxico e vital, que somos subministradores de proteínas altamente saudables e con baixo impacto medioambiental e que, polo tanto, non merecemos ser tratados con desdén senón coa máis grande consideración. O sector pesqueiro fixa poboación en moitas vilas e contribúe á soberanía e á seguridade alimentaria Que somos un sector que fixamos poboación en moitas vilas, que somos un sector que fai que a economía de moitas vilas mariñeiras sexa aínda puxante, que somos un sector que contribúe á soberanía e á seguridade alimentaria, que somos un diamante e non mera bixutería. Aspiro á utopía de ter os poderes públicos defendéndonos desa industrialización salvaxe e depredadora que se pretende facer nos nosos mares coa implantación dos polígonos da eólica mariña enriba dos nosos caladoiros de pesca. Aspiro á utopía de termos algún día unha ferramenta política ancorada no seu mar, e que crea no potencial do país, gobernando Galicia. Tense dito, e algún aínda ás veces se lles escapa, que o pobo galego se trabuca moias veces ao votar, pero son dos que penso que Galicia é un país cheo de utópicas e utópicos que se esforzan cada día por un porvir mellor, un país que a pesar de que a súa principal ferramenta política tivo polo de agora poucas oportunidades de acreditar a súa valía, todos os indicios presentes e futuros lévannos a pensar que o duro camiño para rematar con este estado das cousas e coa rutina está bastante ben encamiñado. Moitas zonas costeiras e pesqueiras este pasado día 18 de febreiro, sobre todo a rebautizada pola esperpéntica Ayuso, "Bahía de Vigo", votaron utopía, e a máis grande cidade do noso país cegounos a todos, non coas luces do Nadal, senón cun voto utópico e de esperanza. "Goberno na luz" A líder desta chea de utópicas e utópicos está moi enteira e desprende sobre todo esperanza nun mellor porvir. E dende esta xanela que me dá cada mes o único xornal que se publica no noso idioma, quero dicir tamén dende a miña enfermidade utópica que creo que non estaría de máis que esa poderosa ferramenta que cada vez temos mellor ancorada forme xa a unha tripulación para coller en breve o temón de Galicia. Si, lanzo a idea de que se debería pór en marcha unha especie de "goberno na sombra" ao estilo anglosaxón, aínda que a min gostaríame chamarlle un "goberno na luz", que servise de faro para todo ese exército de utópicas e utópicos e que axudase dende unha leal e construtiva oposición a que os que gobernarán a rutina catro anos máis puidesen aproveitar algo todas esas vontades de utópicas e utópicas que cren nunha Galicia mellor e con porvir. Este exército de utópicas e utópicos temos unha gran tarefa por diante, non vai ser un camiño doado, dende logo, non podemos autoenganarnos, pero dende a conciencia da dificultade e da necesidade que ten Galicia de tanta utopía, o esforzo válenos moito a pena, non si? Este país tamén está moi enteiro, e non vai deixarse seguir esmorecendo, porque sobre todo leva moitos anos acreditando unha capacidade de supervivencia infinita, e seguiremos avante!