Comisións sen competencia

Nos sectores económicos o máis caro é sinónimo de mellor calidade e de mellor servizo. En todos? Non. Parafraseando a Goscinny "existe unha actividade que resiste, aínda e como sempre, ao mercado". É o sector bancario, que diminuíndo o número de oficinas, de empregados e facéndonos traballar aos usuarios, sempre sube as súas tarifas. O sector benefíciase do comportamento asimétrico entre rendementos dos activos e o custo dos seus pasivos. Na serie histórica do 1992 até a actualidade, só nos anos 1993, polo efecto Banesto; 2009, 2011 e 2012, pola Gran Recesión, e 2016, pola crise do Popular, houbo perdas no conxunto do sector. As cifras máximas de beneficios anótanse no 2006, 2007 e 2023. Xusto en períodos de crecemento económico e, fundamentalmente, cando o Euribor anotaba máximos históricos, 5% en 2008 ou 4% en 2023. Pola contra, de agosto do 2012 a xullo de 2022 baixou de 1% e até de febreiro de 2016 a marzo de 2022 foi negativo. A banca gaña máis canto máis soben os intereses, basicamente porque traslada a suba aos préstamos inmediatamente e non fai o mesmo cos depósitos, que seguen sen pagarse. Aí a asimetría. Comisións O efecto dos xuros é fulcral na composición dos beneficios, pois alimentan ou diminúen a marxe de intereses, que son os ingresos polos préstamos menos os custes dos depósitos; e a marxe ordinaria, que engade ao anterior, principalmente, as comisións. No amplo período de tipos negativos, para manter as ganancias, o sector empeorou a calidade do servizo prestado e aumentou o prezo das comisións, basicamente as correspondentes ás contas de depósito e fondos de investimento, que permitiron maximizar a súa marxe bruta. Por exemplo, no aínda recente 2021 aumentou a achega das comisións até representar 31% do total de ingresos. Con todo, seguen na media das aplicadas polos bancos da Eurozona. O custo máximo de administración das contas de aforro nos bancos españois pasou dunha media duns 146 euros ao ano a 151 euros O peto dos usuarios estao notando. O custo máximo de administración das contas de aforro nos bancos españois pasou dunha media duns 146 euros ao ano a 151 euros. Son máis de dez euros cada mes cando no pasado esta comisión, con carácter xeral, non era aplicada. Así e que 41,8% do total de comisións cobradas veñen dos depósitos. Agora ben, o oligopolio bancario que temos amosa unha gran disparidade na súa aplicación. Hai tres das grandes entidades, Banco Santander, Caixabank e Banco Sabadell, que chegan a cobrar até os 240 euros ao ano, e só Bankinter segue a ser a única das grandes que non cobra. No noso país a Caixa Rural Galega tampouco a partires de certos saldos medios mínimos. Esa práctica oligopolística contribuíu a diminuír a deterioración da rendibilidade das entidades e motivou un debate público sobre a seu custo para os clientes nun contexto de maior dixitalización dos servizos. A situación tense visto agravada polo efecto da concentración de entidades, como a fusión no 2021 de Bankia e Caixabank e, podería ser, no 2024, a de Sabadell e BBVA, na que o Goberno de coalición mira para outra banda. O laissez faire nas comisións foi consentida polos sucesivos gobernos e non interrompida nin polos ministros de cota Garzón e Bustinduy, que nada fixeron aínda coñecendo que dous de cada dez adultos non teñen acceso aos servizos bancarios transaccionais básicos, como son as contas. Pola contra, sendo ministro Luis de Guindos, no 2017 implantáronse as "contas de pagamento básicas", ás que están obrigados os bancos e teñen comisións máximas de 3 euros de comisión máxima mensual. Nin lei nin sancións Tampouco a Lei de 2017 de resolución alternativa de litixios de consumo, nin a anunciada "Autoridade de Protección do Cliente Financeiro" de 2021 están funcionando, para desleixo dos intereses de aforradores e proveito das entidades. O réxime xurídico vixente establece que os prezos das comisións bancarias é, en xeral, libre e o Banco de España non pode denegalas nin limitalas. As sancións polos excesos cometidos tampouco son disuasorias, como é o caso da de reclamación de débedas, tolerada polo supervisor. As comisións bancarias que tiñan sido unha fonte de ingresos estable, mais secundaria para as entidades financeiras, coa tendencia á baixa dos tipos de interese, reveláronse como unha fonte para soster a rendibilidade e nin cos tipos altos deron marcha atrás, logrando así os beneficios maiores da historia, pagados en boa parte por aqueles que con depósitos a 0% aboan comisións. O argumento no BCE para defendelas é que as comisións poden ser útiles para protexer a solvencia das entidades. Xa. A ver se a realidade no empeño do infausto Fernández Ordóñez (MAFO) en rematar co modelo das centenarias caixas de aforros tamén era o de posibilitar a libre aplicación de comisións nun mercado oligopólico que deixou Galicia case sen entidades de seu...