Saber, memoria, amor

Vaise este ano por decembro mes de remate. Dise del na nosa tradición, que é mes de descansar, para en xaneiro nos poñamos a traballar, pois por San Silvestre, meigas fóra. Pero con todo, ao ano que se nos vai, non lle pechemos a porta. Tampouco nós nos quedemos dentro, pois o andar polos días ha ser de continuo. Os nosos actos serán auga necesaria para que a semente funcione e nela xa vexamos o froito. E velaí así, nas experiencias e vivencias, nas aprendizaxes, como no vivirfacer, iremos probando, collendo gusto e así termos sabor, para saber. Que marabilla o saber con sabor. Ese contido comprensivo, interiorizado, que nos permite cambiar de vida e sentepensar mellor, para que a outros aproveitados e mentireiros, influentes, invocadores de cataclismos, de impronta fascistoide, non lles pinte tan ben a cousa á conta nosa. Cadeas de sentir O saber provoca cadeas de sentir, si, parecidas ás que se dan nos cárceres, cando en clave un preso fai ruído nunha reixa. Ruído a modiño, engordiño, que ritmicamente vai a máis, e con el a compás póñense os demais presos e os funcionarios míranse, como por pillar o rastro do xalundes, sen saber o que é, nin de que vai, pero o ruído mantense, sobe de ton, medra e non para, espiga, e claramente do ascendente como bulicio reivindicativo,pode intuírse que alerta e anuncia algo. Algo que pode ser liberación e xustiza, equidade, e que fai correr a voz e que niso (e por iso) se pode resistir e actuar a noso favor no medio do vivir de arestora con poucos metros de horizontes. E así decididos, nese saber, ir actuando, enchendo espazos e silencios, tratando de mandar á merda e de vez este presente agresivo de provocadas soidades, onde o que queren é que nos poñamos con acatación e vasalaxe na fileira dos “listos” a ver que cae. Por iso, cos e nos saberes de comprensión, debemos dicir para vivir, aínda que a esperanza nos fai pasar por días de certos cansanzos, que son tempos de nos mover e sabendo como facelo, compartámolos (eses tempos) e tratemos de atopar a luz das (coas) nosas luces. E agora, agardando o novo ano, coa Constitución custionada e na mochila, a por novos feitos, entre aventuras e sentepensamentos, abracemos aqueles posibles, tendo en conta as necesidades demandadas. O saber dos saberes con sabores ha estar coas equidades e ir implícito na redistribución xusta das riquezas. Como di o profesor Jurjo Torres Santomé; "non é cousa de nos facer unha comunidade de cegos conformistas". O saber dos saberes con sabores ha estar coas equidades e ir implícito na redistribución xusta das riquezas E chamando polo aninovo, vendo como imos a compás de “moros no, España no es un zoo”, cunha fileira de bonecas inchable acompasadas co aquel de “estas son as ministras do PSOE”, recitado todo por homes brancos “vigorosos combatentes, noivos da morte”, enfurecidos a xestos machistas, homófobos e racistas (para migrantes, gais ou pobres), recordando (na “potencia” masculina e na negación da mesma nas mulleres) aquela frase de Franco (“dioloperdoe, el tan funeralísimo”): “España é unha nación viril”, velos aí poñéndose en escena, como unha cidadanía de orde, seguindo coas mesmas enseñas, emblemas e consignas do trinta e seis e coas de logo posfranquistas, como tratan de condicionar (e meter presión para anular) as decisións que consideraron válidas as maiorías das sociedades do Estado. As liberdades, en xogo Debemos notar, e saber con sabor, que poñen en xogo as liberdades, as igualdades, os dereitos, a maior solidez democrática e a necesaria convivencia das convivencias (que non soamente son cohabitacións). Eles e elas, cara ao sol, reflicten o inmobilismo de triste memoria (o sangue) como freo de calquera proposta de progreso que cuestione os privilexios das minorías con poder e con establecido status de clase superior. E niso tamén a igrexa que non sabe, nin quere, desenvolver as súas pastorais nin as doutrinas esenciais, en contidos de democracia e liberdade. Eles aí, que deron beizóns e glorias, e que pasearon so palio aos ditadores. E así, que hai máis, van uns referentes que fan a obrigada presenza da memoria nosa, viva e colectiva, activa e democrática. Memoria de xustiza que sustente e arriqueza os saberes que debemos exercer. E nos saberes, na memoria, na nosa identidade, que é amor de cada día, así fagamos para que polos anos que veñen, coas galegas e galegos, persoas decentes, traballemos para acadar o pendente, que abofé non é pouco. Velaí unha sinxela (e serea) reflexión nunha tarefa urxente que afroite andaduras determinantes, e contundentes, de pobo vivo. Non hai moito tempo.