Pilar Abades: "No meu labor conectei moito coas veciñas de Silleda, onde tiña o meu estudio fotográfico"

Cales son as sensacións con respecto a este recoñecemento? Fíxome moita ilusión. Creo que é algo moi fermoso porque até o momento no que entrei na produtora Illa Bufarda, hai algo máis de cinco anos, estiven na miña aldea co meu estudo de fotografía. Conectei moito coas veciñas e con xente moi diversa para traballar. Por iso agora, que se lle dea visibilidade a esa etapa miña e ademais acompañada doutras mulleres ás que lles teño tanto agarimo, é algo que me parece moi bonito. Eu cheguei aquí despois de rematar os meus estudos, sen saber que ía facer e con todas as inseguridades que esa situación xera. O rural é moi bonito e ten moitas oportunidades, mais tamén hai moita incerteza cando intentas abrirte un oco en algo máis creativo ou cultural. Con todo, a resposta que tiven por parte da xente foi incríbel e notei moito a comunidade que hai no rural. Por exemplo, en xullo, o recoñecemento foi para Erea Viz, que ten unha cooperativa de turismo e lecer sostíbel, Amarelas, e desde a Illa traballamos con ela para algún proxecto. Naquel momento foi tamén cando coñecín á que agora é a miña mellor amiga, a actriz Cristina Collazo. Creouse un tecido súper bonito e a día de hoxe seguimos colaborando entre nós e estando ao tanto as unhas das outras. É unha idea e son unhas dinámicas que aínda mantén agora na súa etapa na Illa Bufarda. Creo que chegamos a este modo de relacionarnos co medio e coa comunidade porque realmente somos así. Non é algo moi buscado. Evidentemente que hai unha intención e uns obxectivos, pero coñecéndonos sería case imposíbel non facer ese tecido ou non colocarnos desde o lugar no que estamos. Non saberíamos facelo doutra maneira. O ano pasado recibimos o Premio á Excelencia de Innovación e Comercialización de produtos e servizos culturais por parte do Concello de Santiago. Foi un empurrón, porque ao final a Illa xa vai camiño dos 13 anos. Moitas veces ao ser mulleres, desde determinados sectores sociais, tamén se nos trata como que sempre estamos comezando e que nunca acabamos de madurar. Por iso foi unha satisfacción recibir isto, porque nós xa estabamos contentas co noso traballo, mais é outra forma de saber que imos por bo camiño. Dá azos para seguir e para loitar polo traballo que queremos facer. É un labor que require de equilibrar a ilusión e o entuasiasmo, dos que fala tanto Remedios Zafra, coa incerteza. Parece que estás sempre nun limbo de precariedade e de non saber moi ben que vai pasar no futuro. Aí está a dificultade. Mais logo é a sorte de poder traballar naquilo que te move e no que levamos crendo desde que nos coñecemos na carreira. Manterse aí é incríbel. En que proxectos está traballando agora? Estou moi centrada na Illa, polo que a creación propia de fotografía téñoa abandonada. Con todo, é certo que desde que me propuxeron participar neste programa do Concello de Silleda volvín ter ese impulso de retomala porque é algo que me gusta e dáme moita alegría. Pasa algo similar na Illa: agora mesmo estamos centradas en desenvolver proxectos para a nosa clientela, mais a partir de outubro imos sentar por fin a escribir e a redactar anteproxectos de cousas que temos na neveira. Hai moito por explorar.