As memorias sonoras de Druida

A música plunderfónica viviu un enorme auxe durante a última década. Se ben as súas oríxes se topan nos anos '80, a chegada de Internet e a explosión de xéneros como o vaporwave fixo chegar a millóns de persoas pistas musicais creadas exclusivamente mediante o sampleo de gravacións sonoras ou pezas xa existentes previamente. Líquido / Druida / Autoeditado / Oito pezas / En plataformas dixitais Unha maneira de compor que recorrendo á reciclaxe deixou discos sorprendentes, onde a estética gaña peso en detrimento da melodía e o ritmo, evocando paisaxes nostálxicas e futuristas ao mesmo tempo. Porén, é certo que entre os milleiros de discos deste estilo que se atopan a día de hoxe en Internet resulta habitual atoparse con lanzamentos pouco traballados e interesantes que dificultan internarse nun xénero con moito que ofrecer. Proba disto é a música de Druida, un artista do Paraná, no Brasil, que no que vai de ano xa publicou dous discos plunderfónicos marcados por un son minimalista, ambiental e moi orgánico, onde cada pista semella un antigo recordo perdido entre os bosques brasileiros. "Vento frio" abre seu último disco, Líquido, cuns arpexios de sintetizador que parecen saídos da banda sonora de Stranger Things, pero que rapidamente se ven acompañados de sons máis orgánicos e pistas reproducidas ao revés que poderían mesmo ser voces que dotan de misticismo ao corte. Por outra banda, trátase da única canción onde Druida toca a guitarra ademais de empregar sons sampleados. "dreamer?" arranca cun son dunha frauta nun ambiente sonoro misterioso, no que tamén aparecen melodías de percusión de aires cristalinos que mesmo semellan evocar pingas de auga caendo sobre as follas das árbores dos bosques da Amazonia. Pola contra, pistas como "Assombração" destacan polo uso de loops repetitivos e sons agudos e etéreos que recordan ao ruído que pode facer o vento, un recurso que tamén aparece en "Cachoeira". "O Chão se Move" é unha peza máis caótica, sen ritmo claro e cortes asimétricos que dalgunha maneira atopa orde e especialmente harmonías antes de que un abrasivo son se apodere brevemente da canción cara ao seu tramo final, como se dunha estraña presenza se tratase. Porén, "Espelho", devólvenos rapidamente a paz cos seus toques orientais e aos sons desgastados despois do final desconcertante da canción anterior. O disco fecha con "Sapo", unha pista moi rítmica que recorda unha gravación atascada e repetíndose nun vello equipo de son, pero que dalgunha maneira atopa orde e sentido nestes erros. Aparecen de novo o que parecen gravacións de voces humanas de fondo, case escondidas que gañan protagonismo na segunda metade da pista, que fecha o disco nun punto moito máis ambiental.