Louis Armstrong

Louis Armstrong foi unha das personalidades máis notábeis da historia do jazz. Para moitos, a máis importante. Foi quen de estandarizar o que hoxe coñecemos como swing, entendido como un xeito de interpretar a articulación no fraseo musical. Tivo unha infancia moi dura na súa Nova Orleáns natal. Abandonado polo seu pai, e neto dunha escrava posteriormente liberada, pasou os seus primeiros anos traballando no que podía, vagando polas rúas e incluso tivo que pasar unha tempada nun reformatorio. Sufriu o racismo do sur desde que naceu até que morreu consagrado como embaixador da cultura norteamericana. Facendo parte dunha familia que pasaba fame, comezou traballar para unha familia xudía, os Karnofsky, que se aseguraron de que tivese un prato de comida todos os días e sempre o trataron moi ben. Armstrong estivo tan agradecido que levou consigo unha “estrela de David” durante toda a súa vida. Foi esta familia a que lle comprou a súa primeira corneta. É imposíbel entender a historia desde extraordinario trompetista sen o contexto da súa cidade natal. Nova Orleáns é o berce do jazz. Alí confluíron as diferentes culturas que deron lugar ao nacemento deste estilo. Nomeadamente, a música africana, caribeña e europea. A grande cantidade de instrumentos usados polas bandas militares dispoñíbeis após a Guerra de Secesión (cornetas, trompetas, trombóns, clarinetes, caixas, bombos, etc.) fixo posible a clásica formación das incipientes bandas de jazz. Louis Armstrong comezou facer todo tipo de traballos no xa lendario barrio de Storyville, “o bordel de América”, onde se atopaba unha gran cantidade de locais e lugares con nomes coñecidos para todos os amantes desta música: Royal Garden Blues, Mahogany Hall Stomp, Basin Street Blues, Bourbon Street, etc. Aquí acadou a fama de grande instrumentista que o levou a formar parte da banda de Kid Ory recomendado por Joe King Oliver, que deixou a formación para probar sorte en Chicago tras o feche de Storyville polas autoridades en 1917. “Se alguén me pode levar fóra de Nova Orleáns é Papa Joe”, diría Arsmtrong. Joe King Oliver, unha figura paternal para el, convenceuno para ir a Chicago en 1922, unha gran cidade chea de oportunidades para os virtuosos desa nova música chamada jazz chegados de Nova Orleáns. Contan que, tras baixar do tren, provocou as risas dos presentes polo seu aspecto de aldeán. As risas tornáronse caras de estupefacción ao escoitalo tocar as primeiras notas. Como solista da mellor banda de jazz de Chicago, a de Joe King Oliver, a súa fama comezou a espallarse por todos os Estados Unidos até chegar a ouvidos do líder da mellor agrupación de jazz do mundo: Fletcher Henderson. Foi este quen o levou a Nova York para unha serie de concertos e gravacións que son unha auténtica marabilla. De volta en Chicago, en 1926, creou os seus “Hot Five” (e despois “Hot Seven”) e deixou algunhas das gravacións máis deliciosas deste estilo. Foi con eles que rexistrou “Heebie Jeebies”. Contan os asistentes que, durante a gravación, caeulle o papel coa letra e tivo que improvisar cantando con onomatopeas, dando lugar ao famoso “Scat Singing”. Máis adiante gravaría éxitos de vendas, superando incluso os Beatles, como “Hello Dolly” ou “What a Wonderful World”. Para os que non o coñezan recomendamos as gravacións cos “Hot Five” e o disco con Ella Fitzgerald Ella and Louis.