Jazz de amplo espectro

Sérgio Pelágio é un guitarrista histórico do jazz portugués, mais os seus discos son sempre un acontecemento raro: "A minha carreira como músico de jazz não é muito linear" admite o artista, que tras estudar en Nova York nin máis nin menos que con John Abercrombie, dirixiu a Escola de Jazz do Hot Club de Portugal, creou o Proxecto Idefix ou gravou o primeiro disco do pianista Mário Laginha. Pelágio, a partir de entón, focouse, sobre todo, en compoñer para danza, especialmente para os coreógrafos implicados no movemento alcumado de "Nova Dança Portuguesa", colaborando con especialistas como João Galante, Francisco Camacho, Vera Mantero, Paula Massano, Paula Ribeiro ou Silvia Real, aínda que tamén gravou algunhas bandas sonoras para filmes de Rita Nunes ou Paulo de Almeida. O guitarrista tamén se implicou en proxectos para a infancia como Histórias Magnéticas, co cal gravou discos como Não se deixen enganar!, un conto panfletário de 2019, motivado polo avance de forzas políticas de ultradereita. No campo do jazz, a súa actividade está case sempre ligada ao seu compañeiro de aventuras, o contrabaixista e bailarín Mário Franco, con quen comezou a traballar no Art Jazz Trio e con quen ten gravado Our Door, en trío con André Sousa Machado, ou Rush. Neste Riff Out que agora sae á luz, Pelágio e Franco escollen o baterista Alexandre Frazão, con quen xa colaboraran anteriormente, como terceira pata do proxecto. O saxofonista Tomás Marques e a cantora Filipa Franco son os convidados que engaden detalles a algunhas das composicións. Todo ese background de compositor para a danza e para infancia, xunto coa bagaxe rigorosa do jazzista, abrollan nos temas de Riff Out, que abalan entre un jazz rock de amplo alcance e a improvisación rexida pola guitarra transparente e límpida de Pelágio, acompañada da sempre imprevisíbel batería de Frazão e a contundencia rítmica de Franco. Os solos decisivos do saxo -respondidos en frases simétricas por Pelágio- outórganlle personalidade a pezas de ritmo arestado como "Galinha eléctrica" ou "Dom Quixote 4tet", igual que o dinamismo do baixo eléctrico lle dá profundidade monkiana a composicións de vocación sinfónica como "Idefix". En todo o disco, liñas de diálogo das que emerxe unha tensión continua, unha serie de desafíos nos que os músicos se atopan e se separan. Rush Out é un disco de amplo espectro que, non obstante, mantén unha personalidade definida desde o comezo até o fin que se podería sintetizar en pezas rotundas como "Cerâmica" ou "Snowden": patróns clásicos e emocionais que non se deixan levar polos lugares comúns. Un regreso que exhibe a sabedoría de toda unha carreira.