Primeiro o cidadán. O fillo dunha costureira e dun empregado do comercio, o irmán de emigrantes en Chile, o mozo educada nuns ambientes e iniciativas de pouso cultural e social republicano, galego e de orixe popular. O estudante da Escola Profesional de Comercio da Coruña, o funcionario do corpo de habilitados nacionais da administración local, o interventor do Asilo da Coruña, do Concello de Ortigueira e xa desde finais de 1932 da Deputación da Coruña. O tesoureiro case perpetuo do Circulo de Artesáns da Coruña, o presidente da “Asociación rexional de pais de familia para la defensa do laicismo no ensino”, fundada no local das Irmandades da cidade, o socio do Ateneo Popular e do Centro Xerminal
Despois o militante nacionalista. O asinante do manifesto da Asemblea de Lugo de novembro de 1918, o afiliado das Irmandades da Fala desde a súa fundación, o directivo da entidade durante preto dunha década e tamén o axitador. A volta de 1923, sinalouse na campaña de actos en denuncia das matanzas de Sobredo organizado polos nacionalistas na comarca coruñesa, tomado a palabra na Laracha, en Santa Cruz do Porto, en Paiosaco, na Golada-Coristanco, en Sofán, en Santa Comba, ou en Oleiros. O porteiro de “Terra a nosa”, aquela equipa de fútbol promovida pola Irmandade da Coruña cuxa indumentaria coincidía cos cores da bandeira nacional, o socio protector escolas de ensino galego, aquela magnifica iniciativa impulsada baixa a dirección dos seus grandes amigos Anxel Casal e María Miramontes e tamén a fundación do Partido Republicano Galego e posteriormente da ORGA.
E xa para sempre o mártir da liberdade. Na liña do sector maioritario das Irmandades da Fala na Coruña non tardou en romper coa iniciativa política promovida por Casares Quiroga, de quen chegou a exercer durante un breve período na súa etapa ministerial como xefe de gabinete, ao entender que rachaba cos compromisos autonomistas que xustificaran o acordo cos nacionalistas. Nunha segunda fila da batalla política durante o período republicano, só volveu a xogar un papel activo na campaña do estatuto de xuño de 1936, ocupando diversas responsabilidades no comité de propaganda do referendo. O 18 de Xullo de 1936, vese obrigado a agocharse en Sobrado dos Monxes, detido e encarcerado, logra fuxir da cidade coa axuda da súa compañeira, a veterana nacionalista Silvina Ruibal, exiliándose en Chile, onde residían como emigrantes dous irmáns, volvendo ao Estado Español a mediados de 1937. Incorporado ao Exercito Popular, nomeado comisario político na fronte do Ebro, morre durante un bombardeo da aviación fascista á localidade catalá de Fraga, incorporada administrativamente á comunidade de Aragón, o 21 de decembro de 1938.
