De eleccións a eleccións

Os galegos e as galegas tedes as eleccións ás portas. Unhas eleccións particularmente importantes nas que está en xogo o futuro do voso país. Unhas eleccións, tamén, que poden significar –que xa significan, de feito, en plena campaña electoral– unha grande esperanza. A vosa é unha cita xa escrita no calendario, pero agora resulta tamén que os cataláns, os cataláns do Principado neste caso, vemos achegarse as eleccións a unha gran velocidade. E iso si que non estaba previsto. En principio, as eleccións á Generalitat de Catalunya deberían ter lugar na primavera de 2025, e iso é o que repite unha e outra vez o presidente Aragonès. As palabras, porén, non coinciden coas manobras de ERC e do propio Goberno da Generalitat nos últimos días. Unhas manobras que fan pensar que haberá unha anticipación electoral que podería levalas arredor do verán deste mesmo ano. Desde os Païses Catalans seguimos con moito interese a campaña electoral da Galiza. Evidentemente, a posibilidade de que o BNG cambie o rumbo da vosa nación e que Ana Pontón poida presidir a Xunta é unha perspectiva que provoca unha certa ilusión. Sería moi importante para todos que Galiza finalmente atopase un camiño propio, un camiño nacionalmente consistente e digno. E que isto chegue nun momento en que o Estado español está fortemente debilitado como consecuencia do proceso independentista de Catalunya e pola culpa de todas as circunstancias que este proceso creou. División É chocante, neste sentido, que na Galiza a esquerda española, representada especialmente por Sumar, non sume e se dedique a dividir o voto e a dificultar que a forza da esquerda rupturista que realmente ten posibilidades de gañar as eleccións teña todos os votos que necesitará para gañar. A decisión de Sumar de presentarse tamén provocou algún problema por aquí. Compromís atopouse agora co dilema de ter que dicir con quen está, se co Bloque ou con Sumar. Historicamente, Compromís sempre estivo co BNG, como partidos nacionalistas que son ambos os dous. Pero agora quedou atrapado na dinámica de formar parte de Sumar e iso obrígao a ser, como mínimo, discreto no caso da campaña electoral galega, unha discreción, con todo, que provocou unha importante tensión dentro do partido valencianista. Aragonès reclama para el mesmo a candidatura e faino nun momento en que as dificultades do seu partido son evidentes No que respecta ás eleccións catalás, todo foi unha sorpresa. A semana pasada Esquerra Republicana fixo público que o presidente Pere Aragonès sería o candidato á Presidencia nas próximas eleccións autonómicas, rematando así co debate sobre se debía repetir ou se Oriol Junqueras, no caso de que a lei de amnistía o permitise, sería o candidato. A discusión, porén, fechouse. E fechouse a favor de Pere Aragonès, un candidato que cabe recordar que chegou por accidente á Presidencia da Generalitat. É famosa a conversa entre Oriol Junqueras, Marta Rovira e el mesmo na que os outros dous lle propoñen a Pere Aragonès, polo feito de estar un en prisión naquel momento e a outra exiliada, que debe dar un paso adiante e converterse no líder de Esquerra Republicana cando non era esa a súa intención. Pasados os anos, porén, Aragonès reclama para el mesmo a candidatura e faino nun momento en que as dificultades do seu partido son evidentes. A Esquerra de Aragonès Esquerra non pasa por un bo momento, e pode ser por iso que os cambios no Goberno foron máis ben de tipo cosmético e centrados na comunicación e na propaganda. A conselleira de Presidencia, Laura Vilagrà, foi elevada a vicepresidenta, e Sergi Sabrià, cerebro na sombra do presidente Aragonès e persoa moi polémica pola súa maneira de falar e comportarse, pasou a ter un cargo público de viceconselleiro que o permite tanto asistir ás reunións do Consello de Goberno como, sobre todo, dedicarse a dar entrevistas, cousa que antes, cun cargo de tipo interno, non podía facer. E de que maneira que comezou, atacando con moita dureza o que eles consideran o seu principal rival, Junts. Pasa, porén, que o problema de Esquerra Republicana non é un problema de comunicación, senón un problema de políticas e de capacidade de acción. O Goberno que preside Aragonès, sendo moi xenerosos, só se pode cualificar de mediocre. E custa imaxinar que poidan reverter esta imaxe, especialmente se o teñen que facer a curto prazo –como parece que será o caso–. Paso a paso, porén. Primeiro as eleccións no voso país. Despois veremos se hai eleccións en Euskadi. E máis tarde teremos, seguro, as eleccións europeas. Se, finalmente, hai eleccións en Catalunya, este será un ano apaixonante.