O espazo mariño, o Supremo e a política

Chámase Real Decreto 150/2023, de 28 de febreiro, polo que se aproban os Plans de ordenación do espazo marítimo (POEM) das cinco demarcacións mariñas españolas. Foi parido nun Consello de Ministros grazas ao interese inusitado da señora ministra e vicepresidenta Teresa Ribera e bendicido por todos os demais membros do Goberno por activa e por pasiva. É a norma en definitiva onde se aproban os chamados POEM, os Plans de ordenación dos espazos mariños onde se acometeu a falcatruada de reservar só nas costas galegas case 2.500 km cadrados para á implantación da eólica mariña enriba de caladoiros de pesca e zonas de traballo históricas de diferentes segmentos da frota galega, dende palangreiros, arrastreiros, volanteiros e outras frotas de artes menores por exemplo. É a norma que saltándose todos os principios de cautela e precaución en relación á preservación dos ecosistemas mariños, pretende pórlle en bandexa de prata aos Iberdrola, Naturgy, Ferrovial, Repsol... e outras empresas enerxéticas os mares onde traballan os pescadores galegos para facer negocio co vento e satisfacer as ansias de ganancias de poderosos fondos de investimento e accionistas que non están dispostos a deixar pasar a ocasión de facer un suculento negocio cun ben de primeira necesidade. É a norma que segundo un Informe do Observatorio do Litoral da Universidade da Coruña vulnera case 12 principios xurídicos e diferentes normativas internacionais e nacionais como a directiva Marco de Ordenación dos Espazos Mariños, o Tratado de Funcionamento da Unión Europea ou a Lei de protección do medio mariño. En definitiva, é a norma que o sector aglutinado a través da Plataforma en Defensa da Pesca e dos Ecosistemas Mariños acaba de impugnar ante o Tribunal Supremo para evitar que semellante despropósito, non só xurídico, senón social, económico e medioambiental, ampare a invasión dos ricos caladoiros de pesca galegos por polígonos industriais que o único que precisan é que haxa vento para producir suculentos beneficios aos promotores destas industrias, que están ávidos de empezar a espoliar os nosos mares. E un non é que teña especial fe no Tribunal Supremo, pero o informe xurídico que ten realizado o Observatorio da Eólica Mariña da Universidade da Coruña (UDC)é tan contundente que polo menos debemos ter esperanzas. Un Goberno progresista como o que está agora en funcións, non pode, se ten unha segunda oportunidade, deixar que os Galán, os Brufau... diten as prioridades deste país Acción xurídica e política Dito informe debería sacarlle as cores á ministra propoñente e como mínimo forzala a presentar a súa dimisión por non ser capaz de protexer dende ese Ministerio precisamente a parte máis débil do chanzo, os nosos ecosistemas mariños, que xa son de por si bastante maltratados por todo o que provocan algún dos promotores deste polígonos coa súa actividade industrial e a súa afectación aos nosos mares. Agora, xunto coa vía política, está aberta a vía xurídica, e van ir as dúas en paralelo, a xurídica imprevisible e lenta, pero moi ben fundamentada na demanda da plataforma apoiándose nese estupendo traballo da nosa Universidade da Coruña; e a política, onde se tentará que todos os partidos políticos volvan a lembrar o que se aprobou no Congreso dos Deputados e en diferentes Parlamentos autonómicos sobre preservar os nosos ecosistemas e os nosos pescadores por enriba desta febre do ouro da eólica mariña dos Señores do Vento, que só pensan en acumular beneficios a costa do que sexa. O sector pesqueiro está sempre á defensiva polo xeral, cando non son os burócratas da Comisión, son certas ONG medioambientalistas, e cando non son nin uns nin outros aparécennos pola propia casa Gobernos que son incapaces de defender un sector estratéxico sobre todo en Galiza, como é a nosa pesca. Un Goberno progresista como o que está agora en funcións, non pode, se ten unha segunda oportunidade, deixar que os Galán, os Brufau... diten as prioridades deste país. Xa sabemos que as insultantes ganancias que están estes días anunciando as enerxéticas a costa do gran negocio que fan coa enerxía, especulando cun ben de primeira necesidade, non podemos tocarllas, porque poderiamos abrasarnos no intento, disque, pero igual en relación a pór freo a esta febre do ouro desmedida por acaparar grandes parcelas dos nosos mares expulsando a pescadores e pondo en perigo os ecosistemas mariños, si poderiamos facer algo. Pois iso, señores en funcións, seguramente haxa unha segunda oportunidade, pois aprovéitena se queren ser vistos como un Goberno que defende o interese xeral e o ben común e non como un Goberno disposto a sacrificar o que sexa para que ese pingües beneficios que estes días se anunciaron das empáticas enerxéticas sigan medrando a costa do que sexa. Quedamos á espera.