Felipe Souto: "Dubidar ao sacar unha foto é perder o momento"

O bombeiro de profesión e fotógrafo estradense Felipe Souto vén de gañar unha medalla de ouro no certame Trierenberg Super Circuit de Austria, na categoría Panorámica, coa súa fotografía dunha aurora boreal realizada nas Illas Lofoten pertencentes a Noruega. -Como nace esta inquietude pola fotografía? Desde pequeno tiven a oportunidade de ter relación coa fotografía grazas a unha cámara Rolleyflex coa que xogaba na miña casa. Co paso do tempo, sobre o ano 2004-2005, decidín desenvolver unha das miñas paixóns, que é a profesión de bombeiro, e logrei unha praza nas Illas Canarias, onde hai moita afección á fotografía polas súas características paisaxísticas. Neste territorio é onde se localiza a Escola de Arte Manolo Blahnkin e, coa mentalidade de que neste mundo hai moitos traballadores pero poucos profesionais, decidín formarme neste centro. Unha vez rematados estes estudos, optei por especializarme en fotografía de retrato e de paisaxe con artistas e fotógrafos de talle nacional e internacional, como Gabriel Brau ou Juan Pablo de Miguel, ao que tamén hai que sumarlle moitas horas de autodidacta. -Despois de toda esta formación, en que momento decide presentarse a concursos de fotografía? O primeiro concurso ao que me presento foi a Foto Rapa 2010, un certame local da Estrada relacionado coa Rapa das Bestas de Sabucedo moi ben considerado pola contía económica. Anos despois presenteime no Siena International Photo Awards, no que cheguei á final pero non logrei ningún premio. O ano pasado concursei no Epson International Pano Award, no que alcancei dúas medallas de prata e unha de bronce grazas a dúas fotografías nocturnas tomadas nas Illas Lofoten, en Noruega, e unha do amencer en Bagan en Myanmar, respectivamente. O último certame, no que conseguín unha das medallas de ouro na categoría Panorámica, foi o Trierenberg Super Circuit de Austria. -Poderiamos dicir que son bastantes recoñecementos para tan poucos concursos. Mais non son un fotógrafo “de concursos”. Existen persoas que se dedican a estudar o xurado a conciencia e as modas dos certames para poder alcanzar estes premios. Alén de respectar, por suposto, que a xente opte por este enfoque, penso que iso é un erro e que debemos manternos fieis ao estilo propio de cada un e non deixar que os concursos definan o estilo. Despois de entregar as miñas catro opcións para o concurso de Austria, decateime de que outros participantes chegaran a presentar entre 20 e 40 fotos cada un. Non son unha persoa experta en certames e considero que hai que ser comedidos, isto non deixa de ser un xogo aínda que teña esta repercusión mediática, a cal me pilla por sorpresa. -As súas fotografías son de diversas partes do mundo como Myanmar, Romanía ou Noruega. O bonito da fotografía e as viaxes é que son actividades que podo realizar acompañado ou só, en calquera tipo de condición climatolóxica e, sobre todo, fan que aproveite ao máximo estes sitios aos que sempre soñei viaxar, tendo en conta que o traxecto comeza desde o momento en que o organizas e que desfruto de cada paso dado, non só do destino alcanzado. Non me dedico á fotografía en si (traballo como bombeiro) entón busco o tempo libre de onde podo e espremendo a economía o máximo posíbel para poder viaxar. -E chegado ao destino, como formula a fotografía? Se estás realizando unha fotografía de paisaxe, o que hai que ter é o momento, se tes un fondo espectacular, tes outro compoñente que te pode axudar; e se tes a técnica para poder representar o que ti estás vendo, que é sempre o meu obxectivo, ser fiel ao que estou a ver, será mellor a fotografía aínda. Pola contra, nos retratos, que é realmente o que máis me gusta realizar, o importante para min é ter unha fotografía espontánea. Tamén é o máis complicado, porque moitas veces pode chegar a non ser cómodo nin para o fotógrafo nin para o retratado, por iso tamén utilizo un equipo lixeiro e que pase o máis desapercibido posíbel. Pero sempre, o máis importante de todo é sacar fotos, porque se dubidas, aínda que sexa un segundo, xa perdiches o momento. -Cal é a súa fotografía favorita? Realmente téñolle cariño a todas, pero hai dúas fotografías que realicei en Romanía que quizais poida destacar. Unha consta dun retrato dun enterrador que, preparando o funeral de seu irmán, ten nas súas mans o cranio dun antepasado seu. Foi totalmente espontánea, nada meditada e sen intención de facer escarnio, malia algúns comentarios que recibín por ela nos que a cualificaban case de ofensiva. Ao igual que outra, na que se pode ver unha señora nese mesmo cemiterio. Supoño que a falta de contexto tamén pode dar a mala interpretación. A imaxe da Galiza que non recolleu o premio de Austria O fotógrafo Felipe Souto vén de gañar unha das cinco medallas de ouro outorgadas na categoría Panorámica do concurso Trierenberg Super Circuit de Austria (un certame que forma parte da Sociedade Americana de Fotografía e a Federación Internacional da Arte Fotográfica), no que se presentaron un total de 16.800 fotografías. Para entender o contexto, “son considerados os Óscars da fotografía e a min déronme algo parecido a un Óscar como mellor actor secundario. Vaia, que son o Kevin Bacon eterno”, mófase Souto en conversa con Nós Diario. Das catro imaxes que o estradense presentou ao concurso, a gañadora foi a realizada en 2019 nas Illas Lofoten (Noruega), onde se pode observar unha aurora boreal. Das outras tres, unha tamén pertence ás illas norueguesas, outra realizouse no sur Myanmar, no estado de Karen, e a última é unha panorámica do Faro de Punta Nariga en Malpica. Sobre esta, a Souto dálle mágoa que non fose a gañadora da medalla de ouro e destaca que Galiza é un territorio onde "as posibilidades fotográficas son inmensas", polo que agora, e debido á situación da pandemia, dedícase a fotografar paisaxes galegas. O soño: ser xornalista fotográfico Coa mentalidade de “ter os pés na terra” ante este recoñecemento e sabendo que "hai que ir pouco a pouco porque todo chegará", Souto confesa a Nós Diario que o seu soño é ser xornalista fotográfico. "Eu teño unha visión romántica da fotografía, o que me leva a ter no corazón a grandes fotógrafos galegos como foi Virxilio Viétez ou outros como o valenciano Agustí Centelles, que foi un gran reporteiro de guerra. Son consciente de que non ten nada que ver co estilo de fotografía que eu realizo, mais para min son grandes referentes", explica o fotógrafo. Sobre esta cuestión, Souto engade o seu pesar polo asasinato dos xornalistas David Beriain e Roberto Fraile e o cooperante Rory Young.