Os resultados das presidenciais deste 20M en Venezuela parécense moito máis ao desenlace desexado pola oposición direitista e pro-norteamericana -participación por debaixo de 50 por cento do eleitorado- do que ao ambicionado polo Gran Polo Patriótico de Nicolás Maduro. Ergo, non houbo nen rastro de fraude. Como tampouco en 2013, cando Maduro se impuxo a Capriles pola mínima. Como tampouco en 2015, cando a oposición derrotou por goleada o chavismo.
Se o opositor Henri Falcón -que di non recoñecer os resultados e pide novas eleccións- só obtivo 1,8 millóns de votos non foi porque houbese irregularidades significativas -incidencias menores hainas en todos os procesos eleitorais, en Venezuela e en calquera estado do planeta-, senón porque a parte do león do eleitorado direitista aderiu a palabra de orde de Henrique Capriles e Leopoldo López e optou pola abstención política.
Non hai fraude e si unha democracia que funciona. Unha democracia por suposto imperfecta, mais como todas as ensaiadas en ambos hemisferios desde que as sociedades se organizaron en sistemas pluri-partidistas.
Se Falcón obtivo 1,8 millóns de votos non foi porque houbese irregularidades significativas, senón porque a parte do león do eleitorado direitista aderiu a palabra de orde de Henrique Capriles e Leopoldo López e optou pola abstención política.
Se non hai fraude, por que a ONU decidiu non enviar observadores internacionais a Venezuela? Porque é unha entidade politicamente controlada por Washington e porque sabía perfeitamente que non ía haber fraude. Se non hai fraude, por que a UE e os EUA anticiparon que non ían recoñecer os resultados? Porque a UE e os EUA só recoñecen os resultados cando gañan as súas forzas políticas satélites (como en 2015).
Dito isto, a situación política en que fica o chavismo é extremamente delicada. O Gran Polo Patriótico apenas retivo 77 por cento do voto obtido en 2013 (Maduro daquela conseguiu 7,5 millóns de sufraxios, este 20M só 5,8). É unha merma de apoio significativa, nomeadamente tendo en conta que durante a campaña o candidato chavista situou como albo os 10 millóns de votos, unha fronteira tan quimérica que nen sequer se abeirou a ela o propio Hugo Chávez. Certo é que hai non poucos factores que explican este retroceso. O primeiro e máis importante, sen dúbida, a situación económica do país, coas clases populares a seren golpeadas nas súas condicións de vida por unha hiper-inflación desatada e pola carencia de bens de consumo básico nos mercados locais. A facción politicamente menos consciente do eleitorado chavista decidiu ficar na casa. O segundo factor, tamén relevante, a falta de tensión na campaña, sabotada polos sectores máis estremistas da oposición. Cando non hai dúbidas sobre o resultado final (Falcón non era rival para Maduro), a parte menos entusiasta da túa freguesía ten poucos incentivos para se deixar ver polos colexios eleitorais. Aliás, nas bancadas do anti-chavismo impuxéronse os duros, os que demonizaron a participación na contenda eleitoral. O resultado de Falcón -1,8 millóns de votos, face os 7,4 de Capriles en 2013- é abondo para ilustrar até que ponto na direita venezuelana manda a ala máis extremista e entregada aos EUA.
Coas pezas así dispostas no taboleiro, a mensaxe das urnas para Maduro é clarísima: o suicida sería o continuismo. Non vale continuar como até agora. Maduro ten necesariamente que dar pasos que resulten no aprofundamento da Revolución. Até agora o movimento bolivariano disputou o poder político á oligarquía -á que derrotou reiteradamente nas urnas, coa excepción de 2015 e o referendo sobre a reforma constitucional perdido por Chavez en 2007. Do que se trataría agora é de disputarlle tamén o poder económico. Sen ese poder a Revolución dificilmente terá futuro, ou pedaleas ou caes da bicicleta. Maduro xa anunciou medidas sobre o sistema financeiro, para pór freo ás políticas especulativas contra a moeda nacional, o bolívar. Hai unha guerra económica contra o país declarada polas elites e os paganos son os sectores subalternos da sociedade venezuelana. O cálculo da oligarquía é que pouco a pouco estes lle irán retirando o seu apoio á Revolución (este 20M xa se viu certo resultado desa estratexia). A reconquista do poder político sería así cuestión de tempo.
Coas pezas así dispostas no taboleiro, a mensaxe das urnas para Maduro é clarísima: o suicida sería o continuismo. Non vale continuar como até agora. Maduro ten necesariamente que dar pasos que resulten no aprofundamento da Revolución.
![Publicidade 195536]()
Maduro ten agora seis anos por diante. Coñecidos os resultados, fixo un apelo ao diálogo coa oposición. Ben, un aceno máis retórico do que outra cousa: o líder chavista sabe perfeitamente que Capriles, López e demais peóns de Washington non están dispostos a facer prisioneiros. É unha batalla a todo ou nada. A Revolución ou dá pasos cara adiante -na dirección de tomar un maior control social da inmensa riqueza do país, para os sectores populares deixaren de sofrer- ou non prevalecerá.
