Opinión

Decálogo de adeuses

Logo de trinta e tantos anos de residir en Bruxelas, estes días estamos de despedida. Regresamos a Vigo, que até agora foi cidade de refuxio sentimental. Ocorréuseme este decálogo de accións de despedida, sen orde de prelación.

a) Saber que estou falando con alguén por última vez. Ser consciente sen materializalo, sen dalo a entender. Esa derradeira, si derradeira que non última, ollada esquiva, ese sorriso cómplice ou esa frialdade de molusco.

b) Ollar para a porta da casa. Pechala e apoiar a man sobre ela, como despedindo as fantasmas do pasado.

c) Convidar a comer de xeito inopinado aos colaboradores máis próximos. Observar os seus rostros de medo ou de nostalxia. Dicir algunhas bromas, non vaia ser que pensen que algo vai mudar cando non estea.

d) Traizoar o propio gusto e non visitar aqueles lugares onde fun feliz, non sexa que teñan mudado e borren as lembranzas positivas.

e) Escribir unhas palabras (poucas), pechando así o caderno de notas desa colección que levo escribindo dende 1990 (pouco despois de aquí chegar). Darme de conta que é a última vez que escribo aquí.

f) Sentar na mesa do primeiro café onde sentei. Tentar lembrar o rostro dos camareiros, a ollada dos clientes. Reflexionar, daquela, en como o mundo ten mudado, tamén aquí, tamén en min.

g) Facer un par de visitas de compromiso (ou se cadra non) para deixar de lado ese fardo (o dos compromisos).

h) Montar no tranvía 44, que entra nas entrañas do bosque. Visitar aquel que foi durante anos o meu lugar no mundo (nesta dimensión e nestas coordenadas), onde a serpente Ganga, de sete cabezas, ilumina o meu pensar.

i) Pedir a sobremesa favorita, lamber o prato, pois xa nunca será a mesma aínda que a intentes reproducir noutro lugar e noutro tempo.  

j) Ficar varios minutos ollando a hedra que hai no patio da casa. Ver que ten follas novas e sorrir.

k) Visitar as varias librarías que teñen para min valor sentimental. Mercar un libro que me acompañará na viaxe de regreso. Se cadra o completo, se cadra non, mais só de pensalo xa sinto a vertixe do regreso.