Opinión

Pernas, corazón e memoria (II)

Isaac, pasaron xa dez anos dende a túa partida. Neste comezo dos “vinte” o relato da distopía emerxe en novas que ateigan as páxinas dos xornais que xa case ninguén le en papel, aquel que ti recortabas con sistemática precisión no Instituto Galego da Información en Compostela. O IGI, ese lugar austero onde moraches os últimos  anos da túa vida e onde tiven o privilexio de exercer como médico teu, permanece fechado igual que o museo Carlos Maside en Sada, deteriorándose cunha nula rendibilidade para os homes do traxe gris; eses señores que presaxiaron o futuro falando das porcentaxes de beneficios, coleccionando fracasos, desnaturalizando Sargadelos, esquecendo ás persoas. Un tempo despois a conta de resultados destes “xestores” está salpicada diso e de colaboracións con Zara Home, deseños de Agatha Ruiz de la Prada ou da fichaxe como asesora de Eva Cárdenas, que provocou a saída do goberno galego do intento de protexer a túa herdanza, aquela que a día de hoxe é menos nosa e máis de ninguén.

Isaac, vai para unha década da túa marcha, pero algúns non esquecemos que para ti o importante era o compromiso co país e a súa memoria histórica. Fillo do asasinado Camilo Díaz, que debuxaba ideas co “lapis da liberdade”, fixeches campaña polo estatuto no 36 xunto ao Avelino Pousa Antelo nun camión de recollida de lixo na capital, renunciaches a ser pintor nun lugar onde faltaban os mellores e teciches un vieiro de colaboración co exilio exterior para erguer, xunto con Luís Seoane, outra maneira de entender a cerámica, a empresa, a edición e o espírito do Laboratorio de Formas.

Isaac, temos un problema co “déficit do público”, do construído entre todas. Quen inviste no corazón colecciona derrotas, por iso ti fuches un gran derrotado. Neste presente onde sobran Medallas Castelao e falta compromiso, deixaches un legado percorrendo Galiza en pasos curtos e rápidos, con aquelas pernas que ao final tiñas medo de que che fallaran como a Don Paco del Riego.

Por iso quero lembrarte hoxe. Porque a este país fállanlle as pernas, o corazón e a memoria, e ti es unha vacina contra todo iso dez anos despois da túa marcha, que semellan un mundo.

Comentarios