Quizais o tempo se nos foi axiña e as conversas resultaron as xustas para entenderse no indefinido... e respirar. Coincidimos por primeira vez hai seis anos. A verdade é que parece moito máis tempo! Dende aquela comezaches a me chamar Carrapuchiño Vermello e eu a ti Branquiña, talvez polo bo ambiente que se xera cando coincidimos, quizais porque encaixamos ben e igualmente as nosas contornas afectivas. E ti, acompañada dos teus, adoitas asistir ás rutas de historia que, para as tardes de estío, organizamos en Cuntis con Silvia e Jean, onde te encontras con Eva e co teu amigo Xose. Que ben nos quixeches sempre!
Decote revísteste de silencio verbal, mais os teus ollos non deixan de conectar coa paisaxe, co monumento que fica diante túa, ao carón dunha pedra labrada ou dun lugar que outrora foi algo e na actualidade permanece mudo, non tan cínico coma o sorriso da esfinxe. Mais ese silencio (de quen escoita, atende, entende...) traspásalo para nos ofrecer outras perspectivas e valoracións. Sen dúbida, coido que ao teu redor sempre agroman instantes especiais, de tranquilidade analizadora, con ese galego teu que sabe a melindres ou a froita confeitada... Quizais deberiamos collerte da man e volver contigo a Arcos de Arriba, polo camiño da Manguela, para buscarmos entre a follaxe as pregarias e cantos das monxas e monxes do mosteiro que se acubillou debaixo do castro e do que ti ben soubeches escribir.
Quizais deberiamos mollar as mans nas augas da vila do Baño e visitarmos nunha noite de estrelas a torre de Guimarei, aínda en anacos dende as estampas de Castelao. Fitarmos esa fortaleza da que alertas do seu abandono, de que as pedras van caendo pingueira a pingueira sobre un chan sen dores nin frustracións para o (do)ente público.
Estívoche ben iso de intercambiamos referencias en diversas investigacións! Mágoa que quedasen na gabeta dos proxectos inconclusos ilustrarche algún ensaio sobre historia da arte e publicarmos, entre os dous, un par de artigos por iso de facermos máis rexa a complicidade e entrelazar biografías.
Agardo que non che pareza mal, pero maldigo a quen decidiu que camiñases por vieiros ignotos; aínda que co tempo habemos coincidir, xa verás! Desta volta o teu silencio muda nun murmurio musical no que todos os outeiros calan, a paisaxe respira, os cumios se derruban silandeiros e só se ouve a túa voz branca entre os casais. Si, hai momentos que é mellor non mover os labios, nin dicir ren e entregar apertas ao aire para sentir a túa luz perenne neste verán do San Martiño. Segues canda nós, e nas rutas de patrimonio estarás á nosa beira, tímida, borboriñando historias que ignoramos. En cada pasaxe, en cada recuncho, ouviremos a túa palabra mentres as pedras, todas as elas, todas..., calen incluso para escoitarte.
