O reloxo da escaleira marca a unha, pero non ten corda. Hai anos que o tempo parou no interior dese moble antigo de madeira, co seu gran péndulo e a esfera branca e brillante de números romanos con puntas afiadas. Hai uns días volvín mirar ese obxecto cotián que tanto me chamaba a atención de nena e que hoxe é un moble antigo que simplemente está aí. Mireino cos mesmos ollos da cativa que agardaba inqueda pola hora da merenda, naqueles veráns inesgotables nos que o tempo daquel reloxo semellaba eterno. Que diferente corren as agullas para unha crianza á que non lle dá chegado a hora daquilo tan simple que lle fai tanta ilusión.
Cada sesenta minutos, a caixa do reloxo resoaba con forza dando tantos golpes metálicos como a hora que era. Cando vía a tele de noite coa avoa (o avó deitábase sempre cedo), sabía que as once badaladas me mandarían automaticamente para a cama e desexaba que ela, absorta ás veces polo programa, outras veces polos pensamentos, non reparase naquel estrondo. Mais reparaba, claro, e o gran delator da miña nenez restrinxía as miñas noites de entretemento televisado fóra do horario infantil. Eu non pensaba que o tempo fose curto, senón todo o contrario. Imaxinaba que a televisión era un emisor que xamais remataba nas inmensas horas que duraba a noite. Desexaría recuperar aquel concepto agora, cando non podo durmir e, de súpeto, ergue o día.
A caixa do reloxo ten unha tapa de cristal que, ademais de deixar á vista o péndulo, foi para min un espazo de recreación. Víame reflectida nela e imaxinaba á bisavoa facendo exactamente o mesmo máis dun século antes, pensando, quizais, na bisneta que viría, ou na hora da merenda que non chegaba. Proxectaba unha transición entre a cara dela e a miña, emerxendo do bafo da miña (da súa) respiración sobre o vidro. Non coñecín nunca á bisavoa, mais esa reconstrución da súa figura no reloxo achegoume a ela coa forza da imaxinación que un día tiven e nunca volveu. Como o tempo naquel reloxo e naqueles veráns, cando imaxinar o que un día foi convertía a vida nun espazo onde o pasado e o presente prometían tempo e máis tempo para gozar do futuro.
Hai uns días volvín mirar aquel reloxo parado e soñei con volvelo poñer a funcionar. Non fose que, como coa bisavoa, aparecese o avó dándolle corda, a miña ilusión pola hora da merenda e a avoa pendente das once badaladas.
