Opinión

Na pel de Galicia

Ardeu o monte Pindo sobre a beleza inmensa da desembocadura do Xallas. O Ézaro encheuse de fume, e Lariño, Carnota, Lira, o convento onde o frade Francisco dexergou a ría para edificar unha morada, os eidos, aínda sen nome, onde as tribos desaparecidas estamparon o seu selo en forma de petróglifos misteriosos, os lugares nos que as barcas buscan no mar sustento desde hai milenios. Ardeu a montaña máxica, a paisaxe, a alma, como arderon outros cachos da pel de Galicia, aquí e acolá, en pasados, presentes e futuros. Ardeu e seguirá ardendo, queimando, abrasando este resón calcinado que deita as poutas sen un tiro fixo.

Ardeu o monte Pindo sobre a beleza inmensa da desembocadura do Xallas. O Ézaro encheuse de fume, e Lariño, Carnota, Lira, o convento onde o frade Francisco dexergou a ría para edificar unha morada, os eidos, aínda sen nome, onde as tribos desaparecidas estamparon o seu selo en forma de petróglifos misteriosos, os lugares nos que as barcas buscan no mar sustento desde hai milenios. Ardeu a montaña máxica, a paisaxe, a alma, como arderon outros cachos da pel de Galicia, aquí e acolá, en pasados, presentes e futuros. Ardeu e seguirá ardendo, queimando, abrasando este resón calcinado que deita as poutas sen un tiro fixo.

Arderon as plantas, pero non os seus nomes; fuxiron os animais que puideron, e a súa mirada estarrecida procurará un novo acubillo, xa sen lembranza dos niños que se dirixían en paz a acadar o outono. Queda unha masa de cinsa elevada nun recanto desa costa, unha rabia que rebota de labios a ouvidos e un vento que zoa desde o nordés, imperturbable ante o derradeiro lampexo dun rescaldo que xa cumpriu o seu traballo. Queda o nome dunha beleza silenciosa que agora parece aferrarse soamente a tempos idos, e o aire trae a feluxe en remuíños torvos, que se desfarán pouco a pouco, logo de deitaren a súa pegada na memoria.

​"Ardeu a montaña máxica, a paisaxe, a alma, como arderon outros cachos da pel de Galicia, aquí e acolá, en pasados, presentes e futuros. Ardeu e seguirá ardendo, queimando, abrasando este resón calcinado que deita as poutas sen un tiro fixo".

Ardeu o Pindo e arderon moitos anacos da pel de Galicia, de Portugal, de Catalunya, de Yosemite, de lugares que non lembro, pero significan moito máis ca unha información para acompañar o solpor nunha solaina confortable. Arderon os troncos e as herbas, os pequenos réptiles que se conforman con algún insecto para gañaren a xornada; arderon os piñeiros, os loureiros, os acivros, e a auga caerá este inverno sobre a pedra inhóspita, abandonada pola vida. Alguén prendeu o lume, e deixou unha cicatriz máis sobre esta terra.

Non sei cando acabará isto, nin cando este pobo saberá perdoarse a si mesmo, para que as persoas poidamos mirarnos á cara sen desconfianza cando non nos coñecemos. Non sei o que durará a nosa mente minifundista, aínda encerellada na loita polo poder, nas pequenas miserias dunha rapina exigua, cando cremos atoparnos sos para xogar a nos escindirmos das nosas responsabilidades, cando cremos que a impunidade nos confire o privilexio de traizoar a nosa alma.

Quen lle puxo lume ao Pindo dubido que sinta as proporcións do seu acto; só ten diante un pouco de mato seco que prende axiña. O resto, obra do aire, do vexetal sedento na caída do verán, ou nas propiedades da materia orgánica sometida a altas temperaturas, se queremos apelar ao argumento. A mesma inconsciencia ca a de quen converte unha responsabilidade pública nunha pequena taifa, na que a lei obedece de cando en vez os seus antollos, ou onde a custodia do que construímos entre todos se converte nunha oportunidade de esgazar a dignidade por unha presada de moedas. Mans que queiman ou que corrompen; seres que levan pesadamente o seu corpo dun lado para o outro, entregado sen resistencia ás hostes da miseria.

"Queda a dignidade deste monte, que se ergue calcinado coa mesma maxestade ca cando o abrazaban o sol ou a brétema".

Non todos plantamos o lume; non todos tomamos os despachos oficiais como bastións da arbitrariedade. Os pirómanos non pertencen a este ou a aquel grupo, nin quen zuga a credibilidade dos nosos gobernos está nunha formación política ou noutra. A inconsciencia ignora os límites, e máis aínda se os establecemos desde conveniencias persoais, como armas arreboladizas que ocultan o noso baleiro de ilusión e de proxectos. Non existe unha verdade, senón infinitos camiños que levan a ela, aínda que esta concepción reporte escasos réditos políticos.

Ardeu o Pindo, pero volverá con outra beleza. Desaparecen as especies do planeta, pero outras agardan a súa expresión e o seu tempo. Descallarán os casquetes polares, e os azul das augas ondularanse sobre  un norte e un sur descoñecidos. Non sei se falo da furia dos deuses ou dun camiño que nos leva a erguernos e converternos nunha sociedade madura, capaz de converter os obstáculos en retos e medrar con eles, como vimos facendo, aínda que prefiramos acobadarnos á mesa diante dunha cunca de viño, e sentar no banco a nosa indignación en forma de palabras, no canto de irmos ás profundidades do noso ser colectivo e entregármonos por completo á súa causa.

Quedan o Prestige, o verán terrible de 2005, as gravísimas traxedias que aproveitamos para liberar a nosa rabia na procura dun culpable. Queda a dignidade deste monte, que se ergue calcinado coa mesma maxestade ca cando o abrazaban o sol ou a brétema. Hai moitas cicatrices e perdas incontables; hai espazos enormes nos que despedimos partes xa gastas da nosa inocencia, pero eu, aínda coa dor a deambular polas congostras e pola miña garganta, amo esta Galicia, coa xente que a habita, coa que constrúe e coa que estraga. Amo os madoiros que cantan cos fieitos e os espazos desolados pola acción abrasiva do ser humano; amo o meu pobo, formado por mentes que procuran a vida para todos e polas que se prostitúen por unha palmada no lombo. Amo o que somos e o que non somos, e sei que, sobre todas as feridas e as miserias, aínda nos cabe erguermos un futuro.

Comentarios