Turismo, cidades e taxas

A piques xa de rematar o verán, e visto o grande éxito en termos de número de visitantes acollidos nestes meses, parece que chegou o momento dunha reflexión pausada sobre o modelo turístico que se está a desenvolver na Galiza e sobre o modelo que sería desexable de cara ao futuro. Diversos factores de necesaria toma en consideración aportan relevantes novidades a respecto de anos precedentes e polo que se refire ao impacto do turismo entre nós. Tentarei esbozar algunhas ideas que poidan servir de base para a reflexión. Entender o que representa o turismo para o país a día de hoxe ten que partir da consideración de que somos un deserto en termos de industria. Na época franquista chegamos a ser potencia en fabricación de barcos, ou de chourizos e salchichóns (Frigsa e Abella en Lugo). Pouca cousa, pero polo menos algo. Na Galiza do Estado das Autonomías, é dicir, na Galiza do PP, porén, foise aniquilando sistematicamente a pouca industria que había para retornar ao modelo económico dos saltos de auga, é dicir, os recursos de todos para os amigos e para os parentes, e os cartos da obra pública ou dos servizos públicos, o mesmo. Se a esa realidade se suma que para o partido único os sectores primarios non contan, aínda que digan que contan, o que nos queda é a economía de parque temático, trocando ao Pato Donald polo Apóstolo, e a Orlando na Florida por Compostela na Galiza. Gasto público A esa realidade engádese agora que mentres os demais morren de calor, aquí aínda somos quen de durmir relativamente frescos. Un futuro perfecto para o negocio, polo menos a curto prazo, pero tamén unha tormenta perfecta, na que máis cedo que tarde gañarán a guerra dos espazos de vida os pisos turísticos, en detrimento dos pisos a secas. E note a lectora ou o lector que o mundo debe estar cheo de gobernantes descerebrados, que non son quen de ver que non se poden trocar vivendas para a veciñanza por apartamentos para vacacións. Economía colaborativa. Velaí ese invento de paz e amor que na realidade é un conto chinés, un nicho inmenso de negocio para fondos de investimento, tanto falemos de arrendar apartamentos, canto o fagamos de servizos alternativos aos taxis ou de repartir comida a domicilio. Pidamos o básico: que sigan existindo pisos en aluguer para uso de vivenda O primeiro reto, xa que logo, debería ser o de garantir que a cidadanía poida seguir sendo a dona da súa vida nos pobos, nas vilas e nas cidades. Pidamos o básico: que sigan existindo pisos en aluguer para uso de vivenda, ou que as prazas de abastos sigan sendo para mercar víveres. E o segundo gran reto, entendemos, debería ser o de sufragar o gasto público extra que se deriva dese turismo masificado. Non nos estamos a referir ao investimento en infraestruturas, senón simplemente aos gastos correntes de funcionamento das administracións, e en particular as locais. O dominio público sométese a usos intensivos en termos numéricos. Certos servizos públicos –de seguridade, de limpeza, sanitarios–, por outra banda, teñen que ser reforzados, resultando que eses reforzos mesmo poden duplicar ou triplicar os recursos materiais e humanos ordinariamente adscritos aos mesmos. Taxa turística O debate da taxa turística está enriba da mesa. Nestes pasados días, e a partires da proposta que desde Compostela se lle cursou á Xunta de Galiza para a súa implantación, diversos alcaldes e alcaldesas pronunciáronse verbo da súa conveniencia. Houbo quen razoadamente manifestou que no seu Concello non parece necesario implantar a taxa dado que a presión turística aínda non resulta relevante –Ribeira–. O alcalde do Grove, pola súa banda, expuxo brillantemente e con datos contrastados as razóns polas que considera que resulta fundamental implantala no seu Concello. Os alcaldes de Sanxenxo e Baiona, no lado oposto, son contrarios á implantación da taxa. Contrarios estilo campión do mundo, sen tanto rigor nin tanta historia. Como tamén o é o alcalde de Vigo, que en previsión de que sexa a Xunta a destinataria dos ingresos derivados da taxa, manifestou que o Concello se opón frontalmente á mesma. Como case sempre, cada quen facendo a súa propia guerra, e a administración autonómica, no entanto, facendo que fai, ou mesmo nin facendo que fai, porque ás veces a mellor decisión é non tomar ningunha decisión, segundo o evanxeo Mariano. O problema radica, señor Rueda, en que neste caso atopámonos ante un asunto urxente. O que nos queda como país é ese turismo tan apreciado por vostede, alén dun futurible de aeroxeradores. Pero como os aeroxeradores non os van conseguir colocar, só nos queda o turismo. Non sei se me explico, pero vostede esperte.