O relato da filla dunha paciente de cancro no CHUS: "Non deberían ter que loitar por un servizo en condicións e de calidade"
A nai de Cristina Q.N. padece un cancro por terceira vez desde o ano 2010. Todo este tempo, ao longo destes últimos 14 anos, estívoa acompañando cada vez que tivo que acudir ao Hospital Clínico de Santiago (CHUS), e agora, a través da Asociación de Pacientes e Usuarios deste centro, relata como é a realidade do día a día na Unidade de Oncoloxía.
Desde que a nai de Cristina visitou o CHUS por vez primeira, conta, o número de pacientes multiplicouse. Porén, non aconteceu o mesmo cos profesionais que atenden o servizo, "o que implica que as ratios de pacientes por persoal médico e de enfermaría aumentase considerabelmente", lamenta. Desde a Asociación de Pacientes lembran que xa leva anos alertando desta situación e da necesidade de reforzar os medios, o que derivou na "separación dos hospitais de día oncolóxico e hematolóxico", mais hoxe hai aínda varios "problemas estruturais" que persisten e que, "lonxe de se solucionaren, aínda se agravaron nos últimos tempos".
Neste senso, Cristina fai alusión ás salas de espera: "Temos as mesmas cadeiras de madeira, agora tamén colocadas ao longo dun corredor que fan chamar sala de espera e polo que continuamente pasan persoas que se dirixen ao ascensor ou a outras especialidades". Tanto ela como a asociación salientan que as e os doentes oncolóxicos son persoas inmunodeprimidas que se ven expostas a "posíbeis contaxios" e que deben agardar por cadansúa quenda en asentos "pouco confortábeis".
"As pacientes de cancro non só teñen que lidar coa enfermidade todos os días, senón tamén co malestar que xera esta situación", denuncia, entendendo que estas persoas deberían "chegar ao hospital, realizar unha analítica, ir á consulta e logo ao tratamento" sen demasiadas esperas, algo que asegura que non acontece a día de hoxe, pois deben acudir con arredor de "unha hora e media" de antelación á consulta para ter tempo de realizar a analítica antes de recibir o tratamento de quimioterapia. "Hai días nos que nas salas de tratamento teñen até 21 persoas citadas por sala, cando ao mesmo tempo só collen oito, o que provoca esperas aínda máis longas", sinala.
Cristina ve o persoal de Oncoloxía, tanto sanitario como administrativo, "desbordado e esgotado" pola carga de traballo, mais agradece o seu "bo facer malia o cansazo acumulado" para que as e os doentes reciban sempre "unha atención excelente a pesar das circunstancias". "A cantidade de persoas que acoden cada día á consulta fai que deban ir unha hora e media antes para que lles dea tempo a realizar as analíticas previas antes de recibir o tratamento de quimioterapia. Aquí arranca unha cadea de demoras que provoca unha media de seis ou sete horas de espera para completar todo o que deben levar a cabo cada vez que acoden á consulta", engaden desde a Asociación de Pacientes.
E esas até seis e sete horas que pasan estas doentes no hospital fan preciso que se lles proporcione comida e o que reciben, apunta, é unicamente "un bocadillo, unha peza de froita e un iogur". "A iso chámano comida", di. "Se isto non parece o máis indicado para pacientes maiores ou con malestar que lles impide tolerar calquera tipo de alimento, se miramos en que se concreta a conclusión é moito peor, pois o bocadillo é de embutido e a froita está xa pasada", incide o colectivo que defende os dereitos das pacientes do CHUS.
Hai pacientes, como a nai de Cristina, que para facer un seguimento da evolución da enfermidade precisan de TACs periódicos, o que se traduce nun proceso —obtención da cita, realización do informe e recollida de resultados— que se pode prolongar "até tres ou catro meses". "Hoxe son eu quen visibiliza a loita destas persoas por un servizo en condicións e de calidade; mañá podes ser ti", conclúe Cristina.