Monse, extutelada e protagonista da campaña 'Non nos xulgues': "É habitual que te miren mal"

-Como lembras a túa entrada no programa de protección de menores? Tiña 15 anos. Na miña casa non había medios suficientes para manternos a min e a miña irmá e o programa de menores foi unha opción que lle deron á nosa familia, entrar no programa e nun centro de protección. Así, teríamos un sitio onde vivir sen necesidade de preocuparnos. Para min, a experiencia foi boa, pero depende das circunstancias de cada persoa. Eu aprendín moito. E o primeiro foi que hai moitas máis clases de familia das que coñecemos. Non é o mesmo o que a xente pensa que é un centro de menores e o que é en verdade. É como unha gran familia na que convives con outra xente que non é do teu sangue pero que te trata como tal. Eu seguín cos meus estudos e coa miña vida, como calquera outra rapaza da miña idade. -En que momento deches o salto á vivenda tutelada de Igaxes na Coruña? Ao facer os 16 anos ofrecéronme entrar no programa Mentor, de apoio cara a inserción laboral. Acompáñante e apréndenche todo o necesario para a túa formación e para vida cotiá: a buscar piso, a vivir soa, a buscar traballo e a conservalo, a entender os contratos, a ter conta dos aforros. Enfróntante a todas as situacións posíbeis. Eu aceptei porque no meu caso non vin mellor opción para saír adiante, xa que eu non contaba co apoio económico da miña familia como teñen algunhas compañeiras. Entrei con 17 anos. -Sénteste preparada para dar o salto á vida adulta? Si, xa levo un tempo no que lle chaman proceso de saída e síntome bastante preparada para continuar pola miña conta. Mais tamén sinto medo, ás veces, por deixar os amigos e por saír dun sitio no que sempre estiveches protexida por educadoras ou xente que te entende e coñece os problemas que podes ter. Non é o mesmo facer 18 anos e querer independizarte co apoio da túa familia que facelo estando soas, deixando atrás o equipo que me axudou todo este tempo. Ese é o medo que teño, que me xurda algo que non sei resolver. -A piques de dar este paso tan importante, a túa voz é unha das protagonistas da campaña 'Non nos xulgues' contra o estigma da mocidade tutelada. Todas temos vivido situacións anecdóticas que reflicten os prexuízos que existen arredor dos centros de menores e da mocidade tutelada. Desde os que pensan que son unha sorte de reformatorio ou cárcere para menores no que entras porque fixeches algo malo até os que cren que chegas e fas o que queres, sen ninguén que te apoie porque non tes unha casa na que estar. E non é así. A casas de acollida ou centros tutelados van nenos e nenas sen recursos ou sen unha familia que os coide nas que hai outras persoas que ocupan o seu lugar. Son casas, non celas. Casas máis grandes e máis habitadas nas aprendes o que non puideches aprender na túa. Nada nos distingue doutra xente da nosa idade, temos a mesma vida, salvo que non temos unha familia biolóxica á que volver. Mais é habitual que te miren mal, que che deixen de falar, que te etiqueten. É unha carga moi pesada que hai que erradicar. -Como imaxinas o teu futuro? En setembro empezo un ciclo superior e conto xa non estar aquí. Así que me esperan dous meses intensos. Pero téñoos que pasar, e ao igual que entrar nun centro de menores é unha experiencia, saír é outra. Ademais, quero ser educadora social, axudar á xente, porque foi o que fixeron comigo. Aí é onde teño previsto o meu futuro.