Xa é hora de avanzar nos dereitos

O 25 de xullo, como todos os días do ano, reivindicamos os dereitos da patria galega. A crise provocada pola Covid veu agravar a crise económica, social, industrial e demográfica (empeorada pola incesante emigración) na que aínda estabamos inmersos. Comarcas enteiras da Galiza están en pleno proceso de desmantelamento. Hoxe máis que nunca reivindicar o dereito a decidir do pobo galego, da autodeterminación, é vital para facer fronte á crise, para ter dereito a vivir e traballar dignamente na Galiza. Na actual ofensiva do capital, que no Estado español se acompaña nunha intensa españolización e recentralización, a chamada descarbonización e dixitalización da economía está causando un forte impacto negativo para o conxunto da clase traballadora galega. Estase demostrando que estes procesos non buscan o benestar, a xustiza social ou a repartición do traballo, senón aumentar a marxe de beneficios do capital, causando máis desemprego, máis desigualdades e máis pobreza laboral. Soben o prezo da luz, malia Galiza ser exportadora de electricidade e subministradora, para que outros territorios teñan máis emprego e industria, mentres aumenta a pobreza enerxética e as ameazas para milleiros de postos de traballo no noso país. O oligopolio das empresas eléctricas segue campando ás súas anchas sen asumir os custos sociais, laborais e medio ambientais que causaron e seguen a causar, mentres encabezan un novo boom especulativo ligado ás enerxías renovábeis, para a súa instalación tanto en terra como no mar. Máis espolio dos nosos recursos derivado da situación de dependencia da Galiza, para que sigan saqueando o pobo galego e estragando o noso territorio. Soben o prezo da luz, malia Galiza ser exportadora de electricidade e subministradora, para que outros territorios teñan máis emprego e industria, mentres aumenta a pobreza enerxética e as ameazas para milleiros de postos de traballo no noso país. Neste proceso, os gobernos limítanse a regular e financiar ao ditado dos consellos de administración das grandes empresas, negándose a pór en marcha políticas públicas que garantan o dereito á enerxía ao conxunto do pobo para un desenvolvemento económico e social xusto, como a CIG ten demandado a través de diferentes iniciativas populares (a da tarifa eléctrica galega, pola recuperación das centrais hidráulicas para o sector público etc.). A acción do PP está contribuíndo a agravar aínda máis esta situación. A saída que teñen deseñado para a crise é servil ao poder económico e defensora a ultranza dun status político que sume a Galiza na dependencia, tal como consagra a constitución española que nega os nosos dereitos nacionais e nos somete a un papel de colonia dentro do Estado español. Á par dun continuo proceso de desgaleguización e españolización até o extremo crítico que pode facer dubidar a sectores do pobo galego da nosa existencia como país propio, diferenciado do Estado español. Os fondos europeos Next Generation EU e as esixencias para acceder a estes van provocar máis débeda pública e reformas antisociais. Así o comprobamos coas medidas aprobadas polo Goberno galego, como nos anuncios que está a facer Feixoo a diario, aplicando a peor versión posíbel para facer do noso país un eucaliptal, un gran parque eólico e un enorme Camiño de Santiago como reclamo do turismo. Un modelo que non crea emprego, o pouco que crea é precario e temporal, e que afonda na histórica xeración de grandes desequilibrios territoriais, sociais e ambientais. A privatización e recorte dos servizos públicos e servizos sociais continúa nunha sociedade galega cada vez máis necesitada de políticas públicas, especialmente na atención ás persoas maiores e dependentes, ante a crise demográfica, a desertización do rural e o empobrecemento do poder adquisitivo das pensións. En troques, á mercantilización dos coidados das persoas engádese a negativa a dignificar as condicións de traballo nun sector laboral esencial, feminizado, socialmente pouco valorado e moi precarizado. Neste contexto, os fondos europeos Next Generation EU e as esixencias para acceder a estes van provocar máis débeda pública e reformas antisociais. Millóns de diñeiro público que van parar ás mesmas empresas que, grazas á reforma laboral, ameazan os postos de traballo e despiden sen piedade como está a ocorrer co Banco Santander, co BBVA, co Grupo Inditex, co feche das centrais térmicas galegas, coas industrias electrointensivas, co sector naval, e o da automoción, entre outros. A necesidade de derrogar as reformas laborais e socias A actual vixencia das reformas laborais (2010 e 2012) pon de relevo a falsa propaganda dun Goberno español que, dicíndose o máis progresista da historia, fai que a crise actual se afronte cos mesmos instrumentos da anterior crise, aprobados inicialmente polo Goberno de Zapatero e despois polo de Raxoi, que tanto dano e sufrimento social segue causando aos sectores populares. Non ter derrogado as reformas laborais evidencia ao servizo de que intereses actúa este Goberno de PSOE-Unidas Podemos. No que levamos de lexislatura apenas se ten avanzado, ou máis ben, nalgúns casos, tense retrocedido, na aprobación dunha nova lexislación que restitúa os dereitos perdidos, que favoreza novos dereitos e regulacións ante as novas formas de explotación laboral e discriminacións (teletraballo, remate da fenda salarial de xénero etc.). O recente pacto das pensións non garante unhas contías dignas, consolida e amplía os recortes aplicados en 2011 polo PSOE, CCOO e UXT e a patronal, que xa supuxeran unha forte redución xeneralizada das prestacións pola vía de ampliar a idade de xubilación aos 67 anos e de aumentar a 25 os anos para o cálculo da pensión. Trátase da primeira parte dunha negociación que terá continuidade nos próximos meses e que anticipa un novo retallamento de dereitos con base nas esixencias da Unión Europea para acceder aos fondos de reconstrución. Estes son os antecedentes cos que camiñamos a un final de ano no que de seguro volveremos ver uns orzamentos xerais do Estado, ademais de antigalegos, antisociais, xa que está previsto conteñan a letra miúda do resto das condicións esixidas pola UE, que non reverterán as medidas impostas desde a crise de 2008 e que, por enriba, ampliarán as reformas que a férrea disciplina da troika europea está a esixir neste momento (reforma e privatización da formación profesional, precarización do mercado laboral, abuso da temporalidade e da taxa de reposición nas Administracións públicas etc.). Abandónase a loita social e a confrontación co capital en favor dun fanático pactismo permanente que causa desmobilización e promove unha falsa coincidencia e conciliación de intereses de clase entre o capital e o traballo. Ao longo das últimas décadas, mais especialmente nos últimos meses, o diálogo social e o sindicalismo pactista están a contribuír a validar esta acción dos gobernos e do capital con nefastas consecuencias para o conxunto da clase traballadora e do pobo galego. En calquera caso, é a evidencia das mentiras dos chamamentos que se fan aos consensos para afrontar situacións de crise cando o que se busca é garantir a imposición desta axenda reformista desmontando a resposta social. Abandónase a loita social e a confrontación co capital en favor dun fanático pactismo permanente que causa desmobilización e promove unha falsa coincidencia e conciliación de intereses de clase entre o capital e o traballo. Especialmente agresivo se ten tornado o diálogo social cando é utilizado para 'ilegalizar' organizacións sindicais como a CIG, na medida en que se usa como instrumento para deixar sen efecto a representación institucional que as organizacións sindicais teñen e que nace das eleccións sindicais. Neste contexto de facer política neoliberal sen importar a pobreza laboral, o desemprego e a exclusión social que provoca, o fascismo ten o seu caldo de cultivo, ao que se lle suma a práctica dun españolismo sen complexos, disfrazado de falsa progresía, que reforza a aposta por un Estado español unitario, negador e laminador da realidade plurinacional. Por unha saída galega xusta A CIG, primeira forza sindical na Galiza, leva meses mobilizándose por unha saída galega xusta e por un verdadeiro Plan de recuperación económica, industrialización, creación de emprego, dereitos e servizos públicos. Con este obxectivo, temos formulado unha batería de propostas con medidas de carácter transversal e sectorial nas que os poderes públicos de forma directa teñen que xogar un papel fundamental e facendo unha forte aposta en favor das forzas sociais galegas para o desenvolvemento deste proceso. Non podemos saír desta crise cun novo saqueo á clase traballadora e ao pobo galego e temos que combater os permanentes intentos de inocular a incapacidade como pobo galego para afrontar o noso futuro se non é con máis dependencia e submisión ás políticas de Madrid. Nos próximos meses vai ser chave a mobilización e o reforzo na construción de organización social, de poder popular nas diferentes loitas ante as agresións que estamos a recibir por causa desta crise e da súa xestión. Non temos alternativa: aposta decidida e convencida no enorme potencial e capacidade que ten a loita social. Apostando pola combinación na formulación de propostas coa mobilización, para acadar políticas alternativas. Non hai mellora real das condicións de vida, non hai dereitos, que non pasen pola confrontación social, pero tamén ideolóxica, contra o poder económico e político.