Pedir responsabilidade

Efectivamente estamos diante dunha ocasión política decisiva e pode que única, o partido da dereita española que ocupou a Xunta durante décadas, o partido que interpretou a autonomía galega e a modelou segundo o seu interese até o punto de que identificou a administración autonómica co seu propio aparato de partido pode ser vencido nas eleccións. Esta autonomía semella non ter pais nin nais non sendo o Partido Popular. É unha experiencia histórica que vivimos con límites, e con posibilidades tamén, que foi desaproveitada e vivida cunha mestura de falsidades e desprezos. Finalmente quen se apropiou dela foi a corrente histórica que a combatía, a extrema dereita española que se opuxo ao recoñecemento da existencia das nacionalidades e da súa autonomía política é quen quere hoxe ser a Xunta de Galicia por antonomasia. Ese paradoxo tivo amparo ideolóxico na lexitimación dos partidos españois como "galeguistas" que fixo o piñeirismo, sen esa operación lexitimadora, o PP non podería referirse a si mesmo como "galeguista" arestora. Besteiro ten ganas Mais o PSOE, quen, por conveniencia electoral, nunca tivo interese en disputarlle ao PP a Xunta, ten a súa responsabilidade histórica. González &amp; Guerra tiñan a súa milleira de votos en Madrid e Andalucía, e preferían ter aquí a un Fraga que tutelaba e molestaba a Aznar, e no entanto, Paco Vázquez recollía investimentos para a cidade que ocupaba e entendíase con Fraga dun modo público. A gobernanza de Fraga foi consentida polo PSOE. Só cambiou iso cando Pérez Touriño se atreveu a quitarlle o liderado a Vázquez e quixo facer un verdadeiro PSdeG e enfrontarse a Fraga, e esa valentía hai que recoñecerlla. E só mudou de vez cando Zapatero reorientou o PSOE e quitoulle o control a G&amp;G. Agora é un novo momento no que o PSOE intenta quitarlle o goberno da Xunta ao PP. Esta vez non é por unha reconstrución da organización na Galiza, que segue a ser unha serie de franquías municipais da patente madrileña, senón porque a dereita ocupa practicamente as autonomías de todo o territorio do Estado agás as nacionalidades. Aquelas milleiras de votos de Madrid, Andalucía, Valencia... van agora para a extrema dereita, o PP máis franquista. (Cousa que debera servir para interpretar retroactivamente que PSOE era aquel que gobernou alí). Efectivamente Pedro Sánchez vai dar unha batalla aquí e Besteiro, o seu candidato, ten ganas e, mesmo, razóns persoais para querer gañar. Outra cousa é se lle dá tempo a ser coñecido polo electorado, dada a improvisación desa candidatura. Presidenta nacionalista A novidade histórica é o momento do nacionalismo galego, reunidas todas as súas correntes neste BNG interpretado e personificado en Ana Pontón e esta xeración de dirixentes. Nunca antes se dera unha destilación da experiencia das xeracións anteriores tanto na oposición como nas institucións municipais, provinciais e nas propias consellerías da Xunta no goberno bipartito. Nunca antes o nacionalismo galego lle ofrecera á sociedade unha candidatura tan achegada á sociedade como a de Ana Pontón. E nunca antes a sociedade considerara seriamente que ter unha presidenta nacionalista galega era cousa probábel. E mesmo interesante a considerar. González e Guerra preferían ter aquí un Fraga que tutelaba e molestaba a Aznar As necesidades do noso país son evidentes, non cabe aquí o reconto. E quen leva pensando esas necesidades e madurando e propondo solucións todos estes anos é o BNG, aí está o traballo diario no Parlamento. É o nacionalismo galego quen pensa o país, xa é a dirixencia da Galiza in pectore, a agardar o momento de gobernar. A posibilidade de apartar un PP nefasto para o país e gañar un goberno progresista conducido por unha presidenta témola diante, a sociedade empeza a visualizala, o dilema é Rueda ou Pontón. Candidaturas fantasma Que sentido ten que cheguen de Madrid a armar agora candidaturas fantasmas? Desde o punto de vista do país, ningún. Que veñan aquí tecer farrapos para inventar candidaturas que só van distraer uns votos que son imprescindíbeis para mudar o rumbo do país para ben é cousa desastrosa. Cousa que non ten que ver cos nosos problemas e solucións, quen só vén aquí a arranxar os seus problemas e ambicións particulares carga unha responsabilidade histórica. A corte madrileña exprésase en formulacións tanto de dereita como de suposto progresismo mais para nós sempre representa dependencia. A sociedade debera facerlle ver que son manobras destrutoras, que non veñen axudar e que só crean novos problemas.