Españolismo radical

Faise difícil achar un adxectivo que non sexa directamente ofensivo para cualificar a política española actual. Deixémolo, pois, en impresentábel. Pola parte sainetística, dentro duns días o Congreso de Deputados acollerá o debate da segunda moción de censura apresentada por Vox, con Ramón Tamames como candidato á presidencia do goberno español. Des que se confirmou a súa candidatación, todos os cronistas ao unísono lanzáronse a comentar a contradición que supuña, segundo tirios e troianos, a pasaxe da militancia no Partido Comunista de España a este desenlace, con estadía previa no CDS de Adolfo Suárez. Nengún deles reparou na máis clara evidencia, revelada polo mesmo personaxe: é a unidade de España o que está en xogo, gravemente ameazada polas alianzas do Goberno español con perigosos separatistas e destrutores da ínclita esencia. É o españolismo radical o que dá coherencia á súa traxectoria, de "esquerda" ou de "dereita", nunha tradición que conta con precedentes sobrados, na monarquía, na república do XIX e do XX e nas dúas ditaduras deste. Radicalismo O adxectivo merece un comentario. Como tantas outras expresións, o español adóptao como tradución literal do inglés, idioma co que practica unha submisa obediencia e devoción, directamente proporcional á fereza con que non se tolera que sexan linguas plenas o galego, o éuscaro e o catalán, pois na súa subordinación e mingua se fai residir a superioridade indiscutida da lingua oficial do Estado. Etimoloxicamente, "radical" está conectado á raíz, á autenticidade. Desde a factoría ideolóxico-mediática do UK e dos USA, pasa a referirse a "extremista", isto é, atacante da sagrada orde capitalista-imperial (é curioso como vellos diccionarios portugueses, anteriores a esta neocolonización semántico-lexical, oferecen definicións como a que segue: "referente à raíz; essencial; fundamental; completo; sectário do radicalismo" –para alén dos significados gramatical, matemático ou químico–; ora ben, o "radicalismo" é definido como "sistema de governo que pretende reformas profundas, de carácter democrático, na organização social": aí lle doe!). De modo e maneira que utilizamos o adxectivo "radical" na importada connotación do inglés: é, con efeito, o de Tamames, como o dos promotores da moción de censura, como o de tantos máis que posúen escano no Congreso dos Deputados, un españolismo extremo, que mesmamente impede calquer reforma profunda de carácter democrático, que diría a vella definición portuguesa. É o que non quixeron ver, e moito menos combater, os prohomes da I e da II República. É o que leva a Negrín a declarar que preferiría a vitoria do exército franquista á secesión de Cataluña. É o que leva a Azaña a proclamar, en sesión de Cortes de 9 de Setembro de 1932: "La unidad de España, que es indivisible, la vamos a hacer nosotros. Votadas las autonomías, esta de Cataluña y las de más allá, y creados los respectivos Gobiernos autónomos, el organismo de Gobierno de la región es una parte del Estado español […]. Sí, no puedo suponer que los catalanes o los vascos o quien fuera autónomo en España puedan dejar de hablar en castellano. La mayor desgracia que le pudiera ocurrir a un ciudadano español sería atenerse a su vascuence o a su catalán" (os galegos e o galego nen sequer existían). Cegueira permanente da esquerda española. Perfecta e pulida É ese mesmo españolismo o que chega aos nosos días, con múltiplas probas que recolleron e estudaron magnificamente Francesc Ferrer i Gironés, para o caso catalán, Joan Mari Torrealdai, para o basco, e Carlos Callón para o galego. É o que leva a unha política como Rosa Díez (conselleira que foi de Turismo, polo PSOE, nun goberno basco, antes de se situar no lado correcto da historia) a, con toda a naturalidade, querer denigrar Rodríguez Zapatero, por ser "gallego en el sentido más peyorativo del término". O que sempre me chamou a atención desta asneira non foi ela en si, senón que non suscitou o menor comentario por parte do entrevistador, Iñaki Gabilondo. Acontecería o mesmo se no canto de "gallego", o disfemismo escollido fose "negro", "gitano" ou "subnormal"? Tamames publicou, en 1976, un libro titulado ¿Adónde vas, España? 47 anos despois seica o obsesiona a mesma pregunta. Coido que deberan, todos a coro, cantar, no final das sesións congresuais: "Nosotros quisiéramos hacer de España algo así como una bola de billar: perfecta, redonda, pulida y, lo que es más, compacta", (Ortega y Gasset dixit). Para a música, suxiro 'España cañí', de Pascual Marquina. Só ten cen anos…