Catro anos clave

Algo que chama a atención nos modernos Estados liberais é que cando as Constitucións definen a concreta forma dos mesmos refírense a que son Estados de Dereito, ou sociais e democráticos de Dereito, como no caso do Estado español. Eu sempre boto de menos que a eses cualificativos se engada outro, o de Estados electorais, nos que o cidadán tipo vai máis votar que ao médico e ten máis relación coa urna que co estetoscopio. Non se pode dicir que este recente proceso electoral carecese de emoción, dada a combinación de circunstancias que se deron na fase previa, e mesmo durante o propio proceso. Foi emocionante a aparición de Ayuso en Vigo falando de eucaliptos ou que Rueda comezase o debate da súa vida falando do imposto de sucesións, asunto clave para o noso futuro. Os resultados, en calquera caso, son os que son, por máis que nos puidese parecer que no PP lle tivesen practicado unha lobectomía a máis de un. E hai que colocarse sempre no principio de realidade. Os que estaban van seguir estando, e noutras parroquias os que se sentían en expectativa de destino, dito en termos estritamente funcionariais, viron frustradas as súas expectativas. Queda por valorar o mar de fondo, que é o que verdadeiramente importa. Porque o resto é xogar a quen come o cocido, o cal carece de calquera interese desde o punto de vista do interese público. Hai un galeguismo folclórico que en tempos funcionou a base de amañar pistas e agora opera poñendo farois 'led' nas palleiras Conformismo Nese mar de fondo mestúranse tres grandes realidades: a resistencia do PP, o avance do nacionalismo e o tránsito do Partido Socialista Obreiro Español a Partido Español, sucursal galega. Unha verdade esta última preocupante, dado que as sucesivas eleccións autonómicas confirman que á esquerda da dereita en Galiza hai un teito de aceiro que se coloca xusto por debaixo da maioría absoluta do Partido Popular. Aquí hai un galeguismo folclórico, o do "Luar" e as festas dos maiores, que en tempos funcionou a base de amañar pistas e agora opera poñendo farois led nas palleiras. A algúns pódenos parecer denigrante, pero é o que temos e o que nos toca vivir. Identifícanse no resultado destas eleccións, en calquera caso, algúns datos esperanzadores a respecto de superar esa lacra tan cutre e refírome en particular ao sentido do voto entre a xuventude e a vitoria do nacionalismo na área de Vigo. Pero non podemos enganarnos. Temos unha sociedade galega fondamente envellecida, cada vez máis, e desesperantemente conformista, ou mesmo acomodaticia, que parece preferir a subsistencia en lugar do avance social. É o que hai. Resulta evidente, porque os números cantan, que o nacionalismo fixo nestes últimos anos o que hai que facer. Que o fixo e con nota, por certo, incluíndo unha campaña electoral brillante. Hai, pois, que insistir nunha executoria que levou ao éxito, afondando agora no traballo sectorial, centrado en materias ou colectivos de interese. Os que gañaron non van cambiar nada, porque que nada cambie é a clave do seu reiterado éxito. Mais non podemos confundir o inmobilismo coa falta de traballo, non podemos pensar que son preguiceiros. Traballan, aínda que o seu traballo consista en afundir o país. Fomentar a conciencia crítica pode ser unha tarefa bastante ingrata, pero non queda outra. Precisamos convencer e que ese convencemento se propague coa debida capilaridade. Tamén caeu Al Capone Os catro anos que temos por diante van ser determinantes para Galiza, porque os problemas estruturais que padecemos e, en particular, os desastres demográfico e produtivo teñen o doente ás portas do desastre. Que volva gobernar unha tropa que fía todo a converter o país nun parque temático de peregrinos e nunha colonia de quinquis especuladores é algo pésimo en si mesmo, pero ao mesmo tempo facilita que politicamente se vaia asentando na sociedade a conciencia de que hai que pararlles os pés. Agardamos que funcione e que algún día vexamos os resultados, mais non os veremos sen desenvolver un traballo metódico, que teña en conta os propios pero sobre todo esa parte da sociedade galega que aínda non apreciou que a única alternativa política razoable para o futuro de Galiza está no nacionalismo. Convencer para mellorar. Por sorte, convencer en base a realidades tanxibles é mais doado que facelo en base a actos de fe. Infelizmente, para convencer é importante dispor dos medios, pero que o medio supere a mensaxe é algo evitable se o traballo de base coa sociedade civil é intenso e continuo, malia que por veces sexa como vender a porta fría. Así que adiante, sen descanso. Tamén caeu Al Capone, aínda que fose por delito fiscal.