Vigocorunhenta

Aconteceu o sábado 2 de marzo, Sala Garufa (A Coruña): encontro poderoso dos Vacalouras de Teis coa Orquestra Bravú Xangai. Sesión intensa, abofé. Mais non tería nada de extraordinaria -dado o nivel habitual das descargas dos Vacalouras- a non ser por un significativo detalle: foi a primeira festa “Vigocorunhenta”. Si, por primeira vez proclamamos e celebramos dun xeito vehemente que Vigo e A Coruña son a mesma cidade: barrios de familias obreiras que viñeron das aldeas traballar á beira do mar. Vigo/A Coruña, atávica tensión, tópico asumido como unha verdade absoluta. Esa noite un par de conxuntos decidimos cuestionala. E, no primeiro acorde, aló foi o axioma todo. Esta é tamén a crónica do bravú (dos últimos trinta anos): acción rabuda contra eses tópicos que insisten en indicármonos como debemos ser (aínda que sexan mentira). Comecemos: 1.— O galego non serve para o rock&amp;roll. Tal afirmaban críticos e gurús naqueles, xa afastados, anos noventa. Esta era a tese: o galego está moi ben para a música tradicional e para o folk. Mais -mesmo por motivos fonéticos- é inadecuado para o rock (ou para calquera forma de música emerxente). Chegaron Os Resentidos e, nun instante, esfarelouse tanta teoría. Correntada de vida pola que transitamos todos os conxuntos do bravú. 2.— Velaí outro axioma -nunca cuestionado- admitido como verdade absoluta: O rural e o urbano. Existen dúas Galizas, a das cidades e a das aldeas. A distancia entre elas é ontolóxica, radical. Tan ben funciona a tese que mesmo serve para describir o Partido Popular. Fala dos da boina e dos do birrete e inmediatamente acadarás a condición de sisudo analista do país. Tópico tendencioso a soster esta cosmovisión provinciana: a cidade, o dinamismo; aldea, a tranquilidade. A cidade, o futuro; a aldea, o pasado. A cidade, o castelán; a aldea, o galego. Obvia, de entrada, unha realidade elemental: a maior parte das familias dos barrios das cidades procedemos directamente da aldea en primeira ou segunda xeración. Velaí, nos meus días de instituto, un gran drama de fin de curso: aquel rapaz, aquela rapaza que, con tristura infinita, confesaba no comezo das vacacións: “Eu non teño aldea!”. E chegou o bravú, a situar a aldea no centro do mundo. Fundado directamente en Viana, freguesía de Chantada, na noite de Santos de 1994. 3.— O outro día no Garufa petámoslle duro a estoutra mentira: Ao estilo Roma/Cartago, latexa entre un odio eterno entre A Coruña/Vigo. Tópico no que se sustenta unha forma de poder: o localismo. Trátase de anular toda relación das clases populares coas súas orixes -a aldea-, para que sigan os mandatos, sempre coma unha cidadanía de segunda, das elites de cada cidade. Esa noite A Orquestra Bravú Xangai e mais Os Vacalouras cantamos xuntos con vehemencia: Vigocorunhenta, familias obreiras, desde a aldea até a ribeira / viñeron traballar. Tan atlántica, pangalaica! Somos do centro do mar! Na antítese do concepto de morriña está o bravú, escribiu Miguel Anxo Murado. Levamos trinta anos dándolle a razón.