Testemuña dun cambio

Escribir arredor dun disco sobre o que todo o mundo ten xa unha opinión -principalmente a xente que non o escoitou- resulta complicado. Un fenómeno social como o que se creou arredor das Tanxugueiras ten implicacións que inflúen dunha maneira ou doutra na recepción, provocando que, ao final, a música non sexa máis que unha escusa sobre a que proxectar o xuízo que cada quen se fixo sobre o novo traballo do trío. Diluvio / Tanxugueiras / Calaverita Records / 2022 / Doce pezas / 16,95 euros É especialmente difícil, ademais, porque as tres mellores bazas de Diluvio -"Midas", "Figa" e "Terra"- foron os tres adiantos empregados como artillaría no medio da vehemencia que se deu durante as eliminatorias para Eurovisión, as tres pezas que mostraban unha transición que este disco, dalgunha maneira, termina de confirmar. O sinxelo escollido para promocionar o disco, "Fame de odio" non resulta tan descritivo do seu contido como calquera desas tres cancións xa coñecidas, e talvez a potente "Arica" daría mellor a medida do que Olaia Maneiro, Aida Tarrío e Sabela Maneiro queren alcanzar co seu terceiro álbum. Mais iso resulta secundario ante o que realmente se xoga aquí: a consolidación dun estilo propio que as separa das pandereiteiras que comezaron sendo. Os anteriores Tanxugueiras e Contrapunto eran discos dun grupo de música tradicional cuns toques de modernidade que lle achegaban atrevemento e descaro á súa música. En Diluvio a aposta polos ritmos de fusión xa é completamente decidido: sintetizadores, percusión electrónica e guitarras cobran protagonismo envolvendo unhas letras ateigadas de conciencia social e de reivindicación da identidade feminina e galega. E o realmente interesante é que a nova raíña non suplanta a antiga: a raíz segue presente. Non se trata dun cambio, senón dunha metamorfose que permite estabelecer pontes entre a orixe e o destino. E un tema como "Sorora" está aí para lembrar de onde partiu todo. Andamos a voltas coa identidade e -por moito que pareza extemporáneo a estas alturas- hai un movemento que leva unha parte da música galega a un lugar onde se asume que o moderno e o propio non son incompatíbeis. E Tanxugueiras está pelexando por liderar esa corrente ou, polo menos, por facer relevante o seu discurso dentro dese devir. A conmoción que causa Diluvio é menor do que provocou Contrapunto, pero porque o impacto se dilatou durante meses. Se puidésemos obviar todo o ruxerruxe que precedeu a súa saída ao mercado, decatariámonos de que é un traballo arriscado e valente, e que resulta imprescindíbel que a música galega contase cun disco destas características.