Sibylle Baier: verde era a cor do mundo

Sombras fuxidías na tarde. Unha ollada no fondo dos espellos. As cores frías do Elba ao amencer. Unha caixa de música esquecida entre as últimas ruínas de Berlín. Unha voz cantando a ladaíña do silencio inmenso. Despedidas como cinza, despedidas en estacións sen nome, despedidas esvaéndose. As rúas dunha Nova York asolagada en soños e extravíos, asolagada nos idiomas da neve, na marea daqueles días do desterro. Unha soidade que esfarela entre os dedos como algo antigo, incomprensíbel. A memoria acendida dos corpos que se amaron na fuxida, da pel que foi carta de navegación contra a derrota... Esa é a materia fráxil do mundo de Sibylle Baier, do mundo interior e dunha rarísima beleza dese disco seu, Colour Green (2006), único disco que foi como unha aparición discreta e deslumbrante no panóptico da música popular en lingua inglesa, que é unha fotografía alourada por unha luz tenra, plena de emocións delicadas, de dentes de león a punto de esgazar, de augas nomeadas como un susurro. Con ese precioso disco, Sibylle Baier deitou ao mar do seu tempo unha mensaxe musical para varias xeracións vindeiras, marcou un rumbo cara un arquipélago agochado de emocións e notas raramente transitadas. Na voz e no estilo de Sibylle Baier latexa certa irmandade con Vashti Bunyan, co Pink Moon de Nick Drake, co Leonard Cohen máis puro, cun Elliott Smith celebrando aínda en calma o amor esencial pola vida... Mais a súa proposta é, mesmo así, outra, é case irrepetíbel, é unha viaxe que non regresará xamais sobre os seus pasos. A música da alemá Sibylle Baier é unha travesía cara a unha sorte de linguaxe branca, cara a un territorio de solpor, onde as sensacións do fin da tarde se mesturan co acubillo da noite que se achega e a beleza toma corpo como algo longamente presentido. Hai algo case rilkeán no tecido máis íntimo dese feixe de cancións de Sibylle Baier, porque, cando ela as canta, semella estar ollando aínda para aquel territorio de outrora, na súa pasaxe fugaz polas cidades de Alice in den Städten (Alicia nas cidades) de Wim Wenders, na que unha Sibylle neniña participara. Cando a infancia fundaba a vida, o asombro. Que este disco vise a luz, foi realmente un acaso. A comezos dos 2000, o fillo de Sibylle descubriu nos arquivos familiares, como se fosen vellas cartas de amor ou diarios escritos en segredo, unhas gravacións caseiras da súa nai coa guitarra (moi probabelmente de entre novembro de 1970 e xaneiro de 1973). Sen pensalo moito, fíxoas chegar á discográfica Orange Twin, de Georgia, que as editaría como o disco Colour Green. Aí comeza esta sorte de lenda da música contemporánea, unha lenda redixida con fraxilidade e beleza calmas. Foi o único testemuño de Sibylle Baier, non gravaría xa máis nada. No entanto, foi abondo para facer desta muller unha rara avis da música de cantautor e, dese disco, un espazo de culto, un mar interior onde a verde cor sería xa para sempre a cor do mundo.