Santa Cecilia, patroa da precariedade

Esta semana foi a Santa Cecilia, patroa dos músicos. Non é que eu sexa precisamente moi devoto destas historias, pero vou aproveitar para facer un par de reflexións e tamén un pseudo decálogo de boas prácticas para músicas e músicos. Xiana Lastra díxonolo no discurso de clausura da gala dos Martín Códax e eu concordo plenamente: "De nada serve que cada unha de nós nos queixemos individualmente das nosas problemáticas individuais... Precísase a implicación e a colaboración de todos e todas vós, músicas e institucións. É o momento de rachar o silencio e avanzar en clave colectiva para crear un ambiente xusto e digno para todas as persoas traballadoras da música na Galiza." Cada persoa que colleu algunha vez un instrumento e subiu a un escenario sabe do que falo. Hai un adxectivo que se repite continuamente ó longo do tempo: precaria. Así é a situación, a industria, a escena ou como lle queirades chamar: precaria. E cada crise acentúa ou subliña máis aínda esta situación. Cantos traballadores do eido musical deixaron de traballar ou percibir ingresos por culpa da pandemia? Todos os que viñan traballando dun xeito irregular ou ilegal non foron, nin tan sequera quen de solicitar axudas. Mais de sempre houbo unha verba asociada a maldita palabra "precario": "Resistencia". E na Galiza sempre fomos heroes e heroínas da resistencia. O que falla dende o meu punto de vista e ser quen de que esta resistencia estea organizada. Erramos ao non pasar da loita individual á loita colectiva. Xiana Lastra díxonolo no discurso de clausura da gala dos Martín Códax e eu concordo plenamente: "De nada serve que cada unha de nós nos queixemos individualmente das nosas problemáticas individuais... Precísase a implicación e a colaboración de todos e todas vós, músicas e institucións. É o momento de rachar o silencio e avanzar en clave colectiva para crear un ambiente xusto e digno para todas as persoas traballadoras da música na Galiza." A min dáme a sensación de que segue habendo moita perrencha de sofá ou barra de bar, moita crítica mal enfocada e moi pouca vontade de facer a loita dende a solidariedade e a irmandade. Hai algo do que sempre se falou na escena e poucos se atreveron a facer público. Podémolo clasificar na enciclopedia galaico musical como egos ou envexas varias. Se fixesemos un decálogo de boas prácticas ou do que penso que se precisa urxentemente nestes tempos o primeiro punto sería: non envexar nin criticar destrutivamente o compañeiro. Só critica o que ten tempo para facelo en lugar de estar traballando, o acomplexado porque se considera inferior ou aquel que só garda miseria no seu interior. Cómpre unión contra a precaridade e cómpre máis compromiso. Máis colaborar co compañeiro e a compañeira e menos calar e compadrear co poder. Hai a quen as árbores non lle deixan ver o bosque e hai a quen as migallas non lle deixan ver a torta. Eu estou asociado a Músicos ao Vivo. Precisamos ser máis nas asembleas, eu o primeiro en comprometerme dende aquí a asistir máis. Precisamos traballar unidas reivindicando o que nos corresponde como traballadoras e traballadores. Logo cadaquén que pelexe a súa carreira, analice o que lle gusta, o que quere, o que lle funcione ou ata onde sexa quen de chegar. O segundo punto no decálogo xa me acaba de vir á cabeza: Saber onde está cadaquén, pousar os pés na terra, humildade e realidade. Cando un inicia un proxecto ten que saber que enfoque darlle, a onde quere chegar. Isto é arte, non ten por que ser un negocio, pero a música é un traballo. Se co paso dos anos algo non remata de funcionar, por algo será. Autocrítica construtiva e axuda mutua. Seguiría, pero case prefiro que este decálogo sexamos quen de facelo en común entre todos e todas nós.