Sangue novo

Así nada máis saír do forno, chega ás miñas mans o primeiro traballo discográfico de Ailá, con título homónimo. Comeza a soar e xa dá ledicia escoitalo. Trae frescura, trae sangue novo, trae ganas de bailar, de saír á rúa... Ailá xurdiu a raíz das foliadas da Banda das Crechas, polo bo entendemento dos músicos que decidiron xuntarse e crear esta nova formación. Aila / Ailá / Autoeditado / 13 pezas / 15 euros Ailá son: Ángela Carou (voz e percusións), Manuele Pardo (voz, percusións e gaita), Abel Gañete (trompeta e fliscorno) e Xan Pampín (acordeón e bombo). Ademais, hai colaboracións moi interesantes: Manuel Amigo (cunchas e tarrañolas), Pedro Lamas (gaita de rosca), Nikolai Velikov (violín), Pedro Pascual (mandolina e viola amarantina), Pablo Carpintero (voz), Fernando Saá (lata e tixola), Andrea Mallou (saxo), María Prado (trompeta) e Maritza Ruán (trompa). Loxicamente destaca a inusual presenza de tanto vento metal entre as músicas tradicionais. Pero hai máis factores que fan deste un traballo tan fresco e cun punto sorprendente: as colaboracións están perfectamente integradas, os arranxos envolven con bo gusto e, en definitiva, é unha delicia escoitar esta presentación en sociedade de Ailá. A voz de Ángela é moi acolledora, e soa a xuventude e a antigüidade ao mesmo tempo. A de Manuele faille un complemento perfecto, aínda que botei en falta máis presenza da súa voz porque eu, recoñézoo, son fan. Xan Pampín amosa que é un músico experimentado e que sempre sabe o que fai, sen excepcións. E Abel, na miña opinión, ten un papelón, porque as referencias que el ten en trompeta serán do máis variopintas, e con todo iso fixo un bo cóctel, conseguindo crear unha linguaxe bastante persoal e adaptándose ao estilo do grupo: algo nada doado de conseguir. Respecto á fotografía e deseño, do xa lendario Pastor, encantoume. Todo agás a contraportada, que na miña opinión desentoa coa marabilla da portada e do interior. A produción musical -tamén moi coidada- foi da man de Roberto Ledesma nos Estudios Son Natural e de Nick Litwin en Mastering Mansion. Ademais hai outros detalles, como o fermoso debuxo do bombo –Yasmina Farhani– ou o bailegrama da Muñeira de Frades –Serxio Cobos–. Cantas cousas bonitas ofrece Ailá nun traballo que colle nunha man e que nin sequera trae libreto. Penso que o espazo está moi ben aproveitado. Para rematar e como curiosidade, este disco véndese exclusivamente no Triskel (Santiago de Compostela). Os meus mellores desexos a Ailá neste prometedor despegue! O cantar, quer vir de gracia; o bailar quer s'aprender; o que' ha po-l-o mundo de todo tê que saber.