Round Midnight

H oxe imos falar outra vez de cinema. Round Midnight é un filme de 1986 dirixido por Bertrand Tavernier, protagonizada polo saxofonista tenor Dexter Gordon e baseada na novela La danse des infidèles: Bud Powell à Paris de Francis Paudras. O título está collido da composición do pianista de jazz Thelonious Monk e ten unha banda sonora extraordinaria que lle valeu un Oscar a Herbie Hancock (por riba de Ennio Morricone e The Mission). O filme conta a historia de Dale Turner (Dexter Gordon), un músico de Nova York que sobrevive como pode tocando en salas de jazz e que ten un problema de alcoholismo. Para tentar saír da situación de precariedade na que se atopa decide probar sorte viaxando a París. Unha vez alí é recibido por Francis, un admirador e amigo que se dedica ao deseño gráfico e que ten os mesmos problemas económicos que o protagonista. O francés acólleo na súa casa -na que vive coa súa filla- e trata desesperadamente de axudalo saír do alcol. O filme é unha adaptación libre da novela, na que Francis Paudras conta como axudou a ese xenio con luces e sombras que era Bud Powell. Pianista con adiccións que en 1959 se estableceu en París e propiciou que xurdise toda unha xeración de grandes músicos de jazz europeos pouco despois. O personaxe interpretado por Dexter Gordon está inspirado nos músicos de jazz: Bud Powell (piano) e Lester Young (saxo). Deste último podemos recoñecer o chapeu e o curioso xeito de falar utilizando a palabra Lady antes dos nomes (foi o responsábel do alcume de Billie Holiday, Lady Day). A actuación de Dexter Gordon é extraordinaria. De feito foi tamén nomeado aos Oscar's (que levou Paul Newman por The Color of Money). O paralelismo entre a vida de Dale Turner e a súa non podería ser máis evidente. Por unha banda, Dexter Gordon viviu en Europa (principalmente Copenhague e París) de 1962 a 1976 escapando desa precariedade e buscando un respecto e admiración que os músicos de jazz recibían no vello continente e non nos EUA. Por outra banda, na súa biografía, el mesmo diría: "gravei o filme practicamente sen fígado", xa que tiña graves problemas co alcol. "Había certa responsabilidade neste filme [...] Sentín que representaba centos de músicos de jazz [...] Todos os meus ídolos [...] Non todos viaxaran a Europa, mais todos traballaron moi duro e non obtiveron nin admiración nin remuneración". Dixo Dexter Gordon nunha entrevista para The New York Times en 1964. A recepción do filme foi moi boa. Roger Ebert -crítico- diría: "[Dexter Gordon] é músico, non actor. Aínda así ningún actor podería ter dotado esa interpretación de tanta dignidade, sabedoría e dor". Maxime Gordon: biógrafa, estudosa e compañeira sentimental do saxofonista, expresaría que el sabía que non había xeito de esquivar a tráxica sorte do protagonista e de tantos admirados compañeiros como Bud Powell, Lester Young ou Billie Holiday. Dexter Gordon morrería catro anos máis tarde por un fallo renal.