Romper sen que se note

"C ando algo é de noso dicimos que é de aquí, como este disco que che presentamos, asentado no aquí, cos pés chantados no país e os brazos abertos a todo o que nos chega. Nós dicimos que somos de ninghures porque non somos todas do mesmo sitio, pero todas de aquí e todas compartimos unha maneira de vivir e entender a música”. Este é o texto que encabeza o disco de De Ninghures. Un disco coidado, feito con cariño, e co mínimo detalle perfectamente estudado. Pero, aínda así, fresco e natural. De Ninghures é unha formación de xente nova, con enerxía e con moitas ganas de explorar as súas posibilidades. Poderían ter escollido facer algo completamente diferente ao que estamos acostumadas ao escoitar folk galego. Tamén podían ter decidido utilizar fórmulas manidas e continuístas. Pero nin unha nin outra. Optaron por facer o que lles deu a gana: experimentar pero sen descoidar a transmisión directa coa oínte, e conseguindo chegar a un nivel moi alto de beleza, como por exemplo a ponte da peza “Xustillo” ou o fermoso arranxo de “Ronsel”. De Ninghures son: Marta Álvarez (pandeireta, tamboril, pandeiros, bombo, cabás, ovo, peitoque e voz), Eva Bolón (pandeireta e voz), Manuel Fernández “Cataqui” (frauta traveseira, bongós e voz), Hadrián García (clarinete, bodhran, claves e choca), Manuel Lucas (guitarra clásica, viola caipira, baixo eléctrico e voz), Adrián Méndez (gaita), Tomé Mouriño (acordeón, guitarra clásica, guitarra eléctrica e voz) e Aldara Palmeiro (violino e voz). Polo xeral, xogan tanto que os finais das pezas adoitan ser sorprendentes (flamenco, rock ou un 7/8 onde antes non había nada irregular), e a sensación global do disco é que é variado e non se fai nada pesado de escoitar. Ademais, alternan pezas vocais con instrumentais, tipos de arranxos, voces diferentes… Non hai lugar para o aburrimento. Respecto ao deseño gráfico, é sinxelo pero curioso. Na portada vemos unha mochila do cole cunha frauta (quero pensar que a honner horrorosa de toda a vida), unha pulseira colgando do enganche da cremalleira e varios xoguetes que usabamos de nenas: unha buxaina, unhas cartas de pokémon, uns gogos, unha man elástica e un mi pequeño ponny. Anque a túa nai non queira, tampouco non quere a miña, querendo eu e máis ti-e, témo-la guerra vencida.