Un rezo tristeiro no barullo do mundo

Este milagreiro San Amaro (2020) abre cunha faixa que retoma, desde unha base rítmica cada vez máis enzoufada polos agudos, ese barullo do mundo que nos supera, aquela prolífica lírica do desamor: "E ti marchaches como os días libres / eu quedei soñando cousas imposibles / estamos amarraos por fíos invisibles / perdido no mundo berrando o teu nome". Desde esa imaxe da soidade, entramos nos acordes sostidos de "Nin barco nin hostias", acelerados na batería coa entrada da voz nun universo electrónico desacougante, que recupera aínda máis aquela dimensión nubrada na que se debullan as dúbidas existenciais sobre a propia culpa, ou papel que podemos xogar nesta realidade. Unha vertente tamén moi presente no traballo do Hevi como letrista desde os tempos de Fluzo. Malandrómeda / 2020 / Catro pezas / Dixital a vontade Os horizontes da tristura retornan –"que bonitas ruínas arredor"–, sobre unha base moito máis enérxica, cantados desde unha certa alegría que alivia o contido da letras de "Unha casa no camposanto", onde recoñeceremos os coros de Oh! Ayatollah e a voz eurobeat de Fraga. O final apoteósico, como non, tráeo con pulso firme e máis festeiro un "Quero nécoras" (e non úlceras, repite o retrouso como quen reza ao patrón dos eivados) que se ergue como o tema máis apegadizo do EP, nesa lúcida agresividade contra os que "fan croquetas cos que estamos sobrando". Aliás deste agasallo inesperado, hai unhas semanas o Hevi acrecentaba unha entrega remexida de San Amaro, na que participan Santomé ("Días libres"), ArreOh! ("Nin barco nin hostias"), Susiño do Vocoder ("Unha casa no camposanto") e MØU ("Quero nécoras"). Esta sorte de revisión entre amigos transforma, por exemplo, nun escuro ballet a xa de por si penumbra de "Nin barco nin hostias", perdido entre os ruídos. Recoñezo que os discos de Malandrómeda sempre me exixiron máis dunha escoita para penetrar nesa densidade das capas que van daquel chamado costumismo ao enfoque que pelexa coa intimidade. E estou aínda en proceso. Sen ser, cando menos de momento, o seu mellor traballo, co listón tan alto que leva nas costas, este San Amaro e as súas mesturas non deixan de ser unha achega interesante e atrevida, absolutamente senlleira e cunha honestidade que, coma sempre, extasía.