Un regalo, un legado

Os motivos para crear música son moitos e variados: obter fama e/ou fortuna, ocio, superar unha ruptura amorosa, educar, memorizar algo, amenizar unha festa, facer sorrir a unha crianza, deixar un legado... Ultimamente, por desgraza, prima esa perspectiva utilitaria de usala como trampolín social. Búscase a fórmula, perfeccionase o márketing e, por suposto, o videoclip ten que saír perfecto. Cantos máis “feat” nos créditos, mellor. Ás veces é bo somerxerse na mística. Ás veces, é positivo deixar de estar pendente da última nova ou o meme máis recente e simplemente reflexionar e marabillarse ante o misterio da vida, que nos leva fascinando desde tempos inmemoriais. Igual que na música, o prisma que se utiliza ao matinar traer unha criatura ao mundo é económico. Todo son custos: en tempo, cartos, saúde, independencia... Non podes concibir? Existen inseminacións artificiais, terapias de fertilidade, tarotistas, homeópatas, adopcións, ventres de aluguer... E como imos decorar a habitación nova? E canto van custar os cueiros? E en que hospital vai vir ao mundo? Igual que sucede na morte, converteuse todo o relativo ao nacemento ou ben nun servizo ou nun espectáculo. Por iso é tan refrescante atoparse cunha obra que se fai como regalo para outra persoa, sen agardar nada máis que esta sexa escoitada e crear unha conexión entre autor e oínte. Unha conexión que neste caso é familiar, pois son seis cancións que Luis lle fixo ao seu neto, Artai, cando o pequeno estaba aínda en proceso de xestación. E este proceso, os vínculos que crea, os novos roles que nacen e a experiencia que todo isto supón son precisamente os que ocupan a temática central deste breve e emocionante álbum. Non é rompedor, non transgride nin escandaliza ninguén. Quizais neste mundo no que se anuncian cambios de paradigma cada media hora, iso é o verdadeiramente revolucionario. Un remanso estático sen primicias nin alertas emerxentes no que poder estar a soas debullando nese misterio existencial aínda sen resolver desde os tempos da Xénese. Cando esa incógnita deixe de fascinarnos, estaremos condenados á extinción. De momento, parece que imos zafando. Porén, tamén semella que o ser humano si que é capaz de adaptarse a todo, incluso á apatía. Ás veces... hai que deixar a xanela dixital e pórse a mirar pola ventá do autobús acompañado dunha melodía de guitarra e uns versos que só queren desexarche o mellor, incluso antes de que existas. E que che vaia moi ben na vida!