Realismo máxico

O formato clásico do trío mantén a forma e alterna a revisitación do ortodoxo coa incursión en novos territorio que refrescan e revitalizan o formato: como se fose a mellor maneira de enfrontar a música, a ecuación piano + baixo + batería permanece, por moito que a música cambie. O pianista Xan Campos retoma a fórmula con Horacio García (dobre baixo) e Iago Fernández (batería) para remozala con aires europeos. Algúns dos discos de Brad Mehldau ou Mark Giulana non quedan lonxe dos horizontes que explora o trío galego, mais a personalidade aflora máis alá de paralelismos. Realismo / Xan Campos / Free Code / 2020 / Oito pezas / 18 euros (edición en vinilo) Realismo exhibe un repertorio de oito temas compostos por Campos no que hai sons de balada clásica, paisaxes minimalistas e cancións para bailar en calquera parte. O pianista de Cangas introduce argumentos da electrónica e dun certo soul nun disco que está tinxido dunha curiosa auréola misteriosa: os campos polos que transita están unidos máis por un concepto indefinido de formato que por parentescos xenéricos. Música que carga coa responsabilidade de reivindicar a igualdade entre o ordinario e o excepcional, entre os acordes que fan soñar e os que nos devolven ao real que nos arrodea. O disco comeza con "Palinestesia" marcando un ritmo exacto que enmarca vagas de música expresiva e fluída. O traballo de Fernández sinaliza todo o disco, xa sexa liderando o metro ou ofrecendo unha atmosfera propicia -os seus pratos deben ser hipnóticos- para que García e Campos desenvolvan as súas cadencias: en "Vontades" son os charles e en "Fame Noir" o bombo, por exemplo, pero a súa presenza sempre sobrevoa a música de Realismo. "Amoría", "Mochi" ou "Teoría" son cortes para soñar con pistas de baile e percusións industriais, aínda que o herdo do jazz-rock dos setenta ronda moitas das seccións do primeiro e o disco sound dos oitenta asoma polo terceiro. "Mochi", porén, é pura potencia electrónica, música para dislocarse. A produción de Hevi (Malandrómeda) probabelmente engade aquí o seu punto de vigor. "1991" subliña o contraste: trío de jazz-club que progresa cara a sonoridades case clásicas nas que o baixo comparte protagonismo cunha case melódica que proporciona suavidade e densidade. O disco remata con "Espello de auga", que abre o abano sonoro cun experimento inopinado que se move entre Bach e a experimentación sonora: un tema que soa igual reproducido do revés que do dereito. A maxia reside nesa atención ao detalle musical que sobrevén en calquera dimensión da existencia. Difícil non atopar o correlato nalgunha das composicións dun disco que malia a súa variedade, ou quizais a causa dela, mantén a mesma coherencia que a vida.