Queixumes do pop

Que pensas se digo a palabra "pop"? Grandes concertos con coreografía? Luces e fume? Música simple? Listas de éxitos? Todo correcto. Pero tamén hai unha cara, digamos, "agochada" dentro da música pop. Uns chámanlle indie, outros underground. Desde logo, nun concerto de Grampoder non vas ver nin coreografías complexas nin grandes parafernalias no escenario. De feito, apenas vas ver músicos: só dous tipos cunha guitarra e unha batería. Dous tipos, Le Roi e Martin Wu, xa curtidos no tristemente desaparecido grupo The Homens, que traen unha proposta na que demostran de sobra esa veteranía. Os temas que conforman a columna vertebral do disco beben do dreampop británico, un estilo vernizado con esa capa de romanticismo nostálxico tan característico do cambio de século. As distorsións agridoces e un reverb envolvente van adaptándose ás distintas velocidades que propón a banda. Hai un pouco de todo: temas máis pausados e larpeiros xúntanse con apostas máis tirando ao shoegaze, e incluso fan unha pequena excursión ao punk en "Xa". A outra metade do dúo, a batería, é a que modula as distintas intensidades a golpe de prato e timbal intercalados con pegañentos ritmos de pop nos que destacan os toques de caixa. Un gran traballo por parte de ambos os dous, nótase a complicidade dos músicos que se entenden ás mil marabillas. Algo que é transversal a todas as cancións é a temática das letras, que só podo cualificar como "melancolía anticapitalista", e dígoo como algo positivo. Máis facer música combativa e menos falar de comprar un Lambroghini [sic]. Nestes tempos de autotune, correctores vocais e excesiva postprodución, sempre se agradece escoitar unhas voces ben destiladas: un tipo diante dun micrófono, sen máis. Letras coma estas requiren dunha voz honesta. E punto extra por atreverse con distintos rexistros. "Nacer, servir, morrer" é un fantástico single de apertura, condensando un pouco todo o que nos espera no resto do álbum. O outro single, a cara B, para min sería sen dúbida "Sísifos de tres perras". Ten unha especie de esencia folkie que me encanta e a letra menciona ao heroe máximo da mitoloxía Camusiana. Un tema redondo. O último "becho raro" sería o tema que fecha o disco, "PM", pola súa letra recitada, ben acompañada dunha progresión que transmite esa sensación de ter que marchar e querer quedar. Sen dúbida, un deses discos para escoitar no tren mentres reflexionas sobre a existencia humana e a sociedade capitalista. E en nada sacan novo disco, estade ao loro!