O pop colorido de Anavitória

A diferenza doutros estilos musicais, o pop está en constante transformación, combinando as últimas tendencias musicais con elementos da vangarda e mesmo da tradición. Desta maneira, o son da música pop foi cambiando radicalmente ao longo das décadas e é completamente diferente en cada parte do mundo. Por esta razón, o pop non se caracteriza tanto polo seu son, senón pola mentalidade que hai detrás desta música de chegar á maior cantidade de xente posíbel da maneira máis inmediata. Cor / Anavitória / 14 pezas / 2021 / Anavitória Artes / 12 euros Cor, o cuarto disco do dúo Anavitória, formado polas brasileiras Ana Caetano e Vitória Falcão, é sen lugar a dúbidas un álbum de pop. As melodías destas dúas cantantes protagonizan as catorce pistas dun traballo cheo de retrousos, pero no que tamén hai oco para numerosos elementos da música popular brasileira, que dotan de personalidade e de matices na súa instrumentación, engadindo profundidade a pezas caracterizadas pola súa accesibilidade desde a primeira escoita. O disco comeza amosando todo o seu colorido, cunha peza titulada "Amarelo, azul e branco" da man de Rita Lee. As harmonías vocais dan a benvida ao disco con esta pista marcada pola letra fortemente vinculada á identidade brasileira, para dar paso a unha enérxica percusión que impulsa a música con forza, chegando a un clímax final no que tamén fan acto de presenza varios instrumentos de vento. "Amarelo, azul e branco" recolle todas as fortalezas deste traballo en pouco máis de tres minutos. En "Te amar é massa demais" a influencia da música popular brasileira está aínda máis presente, sen buscar a epicidade do primeiro corte, esta canción expande a paleta sonora do traballo. Por outra banda, "Tenta acreditar" amosa a cara máis comercial do disco, cunha estrutura que centra toda a atención nos retrousos, cunha das melodías máis memorábeis de todo o disco, pero tamén da instrumentación máis esquecíbel. O piano conduce os acordes da canción "Selva", outro dos momentos máis destacábeis de Cor, unha peza con poucos aires de grandiosidade, pero que a través da súa melodía, unha das mellores letras do discos e os elaborados arranxos do seu tramo final consegue sobresaír no tracklist. A peza instrumental "(día 34)" abre a segunda metade deste disco cun piano e un contrabaixo de aires melancólicos, a medio camiño do jazz, enlazando á perfección con "Aínda é tempo", un dos seus momentos máis delicados. Porén, neste tramo o álbum comeza a perder personalidade para amosar a súa cara máis convencional, coa excepción da última canción, "Lisboa", coa colaboración de Lenine, que retoma a influencia da música popular brasileira.