Música popular: compartir sen competir

No meu caso, como no de moitos mestres, encetei de neno a actividade musical no colexio coa frauta e logo viu o tema da gaita (cos meus mestres Benigno Méndez e Henrique Otero), o piano, o acordeón, ou a zanfona. Co tempo cheguei a ser profesional da música o que non impediu que sempre seguira compartindo música con alumnado ou amizades sen importar o seu nivel, iso era o de menos. Poucas cousas hai máis gratificantes que tocar con alguén que empeza coa ilusión de facer música á marxe da idade ou outras consideracións. Na música popular témolo moi claro pois do que se trata é de facer música xuntos sen importar nada máis: nin idade, nin condición social, nin xénero por suposto, nin ideas políticas, nin sequera nivel de estudos musicais. A música popular baséase en gran parte na transmisión de coñecementos dunhas xeracións a outras. Deste xeito, agrupacións da música popular como as bandas de música ou grupos de gaitas, percusións, danzas e outras conseguen a marabilla de unir vontades, ilusións, idades, e formar núcleos de convivencia que contribúen dun xeito exemplar ao benestar da sociedade e son verdadeiro antídoto de malestares ou vicios de todo tipo, e todo isto cunha economía social sostíbel e xusta que permite que todos, de arriba a abaixo, gocemos dun espazo vital verdadeiramente envexábel. Así, o máis dun cento de bandas populares que hai en Galiza, ou os moitos centos de agrupacións da música tradicional e popular que existen a día de hoxe no noso país, nunca estarán suficientemente apoiadas e recoñecidas en relación cos beneficios que achegan á sociedade na que están. De aí que sexa unha contradición ridícula gastar tantos cartos en caras agrupacións para unhas horas e investir tan pouco en agrupacións que todo os días do ano achegan benestar á propia cidadanía. Algo para reflexionar quen lle toque. Creo que a inmensa maioría dos músicos populares sabémolo e valorámolo aínda que quizais poida haber unha minoría que teña reparos en compartir música da nosa con outros por ter presuntamente menos nivel. Estes que protestan por iso non se dan conta, na miña opinión, de que a esencia da propia música popular e tradicional é esa, a de que uns aprendamos doutros sempre. O contrario non vai a ningures, sendo do máis gratificante que hai, facer música ao lado de alguén que ten toda a vontade por aprender. A práctica musical popular non é esencialmente competición, só nalgúns casos ten sentido, pero non na aprendizaxe de base e na práctica espontánea onde precisamente que toquemos todos xuntos sen distinción é do máis marabilloso e enriquecedor que pode haber. Nun contexto ocasional e puntual a “competición” pode ser un elemento motivador para as agrupacións pero eu diría que o máis importante e distintivo para a música popular é a participación e a convivencia de todos, a suma de vontades. Para restar ou dividir xa hai propostas de máis.