Música en corentena

Esta semana estívose compartindo nas redes unha imaxe de Europa con datos sobre restricións nos concertos contrapostas ás taxas de vacinación. Deste xeito, clarificábase algo que a todos nos sorprendía. Eu vía nas redes concertos por todo o mundo, tamén Europa, sen restricións nin limitacións: todos xuntos sen distancia, sen máscara... Como antes da pandemia. E claro, os que somos músicos ou espectadores, alucinabamos. Como é posible isto? Que inconsciencia! O que máis me impactou foi o Lollapalooza de Chicago cunha capacidade de 100.000 persoas. Requiriuse unha proba PCR feita 72 horas antes ou cartón de vacinación. E aínda que houbo contaxios, a porcentaxe foi mínima, uns datos ridículos que os medios españois agocharon: só se contaxiaron 203 persoas de 358.000 que pasaron por alí na fin de semana que durou o festival. Loxicamente os que non estaban vacinados contaxiáronse máis. E todo isto tendo en conta que estaban en plena onda da variante delta. Os compas de Crisix do meu benquerido Plácido Vinseiro veñen de facer unha xira europea e dan fe de todo isto. España é o país máis restritivo de toda Europa. Aquí, cun 76% de vacinados limítase a capacidade, o horario, é obrigatoria a máscara e a distancia de seguridade. No Reino Unido cun 66% de vacinados non hai ningunha restrición. O mesmo acontece en Noruega, Finlandia, Estonia e Lituania, con taxas de vacinación bastante menores que a nosa. En Francia é obrigatoria a máscara nos concertos pero non a distancia nin a capacidade. En Alemaña máscara e distancia pero non capacidade. Aquí é un todo que prexudica á precaria industria musical, bandas e, como non, os espectadores. Non adoito ir a concertos, pero este mes fun a dous festivais: Revenidas e Caudal Fest. Sorprendeume a cantidade de seguridade que se precisa, probablemente entre tres e catro veces máis persoal de seguridade que antes da pandemia. Todos sentados por parcelas, impecable a amabilidade do persoal guiándote polo festi e todo moi civilizado. A unha persoa da miña idade coma min, que viviu festis nos primeiros 90, non deixa de sorprenderme como nos fomos civilizando ou domesticando, segundo se mire. Filas ben feitas agardando con paciencia, moi guiadiños como diría a miña avoa en paz descanse. Hai certos estilos que non se prestan para ver sentados. É unha realidade. Un pobo que non canta ou baila é un pobo morto. E estannos prohibindo bailar. Eu boto en falla todo isto. Penso con tristura a rapazada que nunca se meteu a un pogo. Ou que non bailou agarrado ou agarrada a outra persoa que acaba de coñecer. Eu confío plenamente na ciencia, detesto as falacias e os que se encargan de expandilas. Intento informarme o mellor posible. E sei da importancia da saúde, pero como moi ben titulaba Toni Mejías de Los Chikos del Maíz nun artigo similar a este: "Que hay de lo mío?" Cando imos poder erguernos da cadeira e bailar vendo a Monoulious Dop ou a Nathy Peluso? Cando van rematar as cancelacións de concertos? Vai sendo hora de esixir que se abran as restricións á música en directo. As músicas ao vivo queren comer, as salas queren comer, técnicos, traballadores… E todo o que xira ao seu redor. Porque un concerto trae consigo hoteis, bares, taxis, supermercados, restaurantes, tendas etc… E porque a normalidade xa chegou a moitas partes nas que compartimos capacidades saturadas. E por saúde mental. Non o esquezamos. Se non podemos bailar…