Misterio e beleza

Paisaxes amplas e dimensións espectaculares: 7 visións apura o “impresionismo” que se lle adoita apor á música de Sumrrá para crear narracións que queren situar o ouvinte ante os misterios primixenios, xa sexa no infinito do espazo sideral ou na vertixe dun tempo que se retrotrae ao big-bang. O trío explora musicalmente conceptos que poderiamos chamar existenciais, mais sen que botar man de ritmos sorprendentes ou harmonías paradoxais traizoe a confianza nos elementos básicos diso que chamamos jazz. Indáganse camiños, mais a búsola permanece fiel a un norte consolidado por máis de vinte anos de carreira. As cadencias coas que abre o disco en “Ra” xa nos poñen sobre a pista do que podemos esperar: o baixo de Martínez Antelo creando unha columna vertebral sólida aínda que permeábel ás suxestións dos outros; o fraseo lacerante do piano de Manuel Gutiérrez abrindo pistas e suxerindo evolucións; a percusión de LAR Legido estruturando novidades, adiantándose aos desenvolvementos do tema. A banda deixa sempre espazo para a sorpresa: “Periferia universal”, por exemplo, amplía o espectro poético da música de Sumrrá, engadindo elementos de fraxilidade e de delicadeza que abre a música a ámbitos líricos punteados de romanticismo. E “Asuán - Alexandría” retoma un swing clásico que serve de contrapunto á transcendencia e que sublima os fundamentos básicos da música dun trío de jazz sen falsa ironía. 7 visións / Sumrrá / Clermont Music/ 2021 / Sete pezas / 15 euros Con “As forzas gravitatorias”, o disco entra nunhas coordenadas nas que o introspectivo e o experimental subliñan o lado máis emocional da construción sonora, cos tres músicos creando un espazo de diálogo (de triálogo?) aberto e profundo, desenvolvendo ideas de forma irreverente e orgánica. Os motivos nútrense e redefínense, equilibrando o rigor da composición coa celeridade da improvisación. “Sapiens sapiens” segue por ese camiño mais engadindo unha certa distancia humorística –imposíbel non pensar no “Pithecanthropus erectus” de Mingus– e unha urxencia que quere resumir moitas das propostas do álbum. Os tons máis circunspectos quedan reservados para os dous temas que fechan o disco. “13.700 millóns de anos despois” e “O espazo interior” son pezas que invocan unha enganosa sensación de serenidade, que vai adquirindo intensidade e potencia e permite que a música se transforme nun sopro continuo, innovador e, ao tempo, debedor do rigor da tradición clásica. Repetición e saturación dun motivo ou alternancia entre o ostinato e reflexibilidade: a estratexia de Sumrrá sostense sobre a conversa dos tres músicos, sobre o intricado labor colectivo que permite que complexidade e vitalidade se entrelacen en cada un dos acordes dun disco que abraza o misterio e a beleza. Sumrrá dando o mellor de si mesmos. Soberbio.