Unha mirada ao mundo adulta e sofisticada

Un documental sobre a vida dos océanos foi o punto de partida para esta creación de franca inspiración ambientalista, que enfronta o reto de falar da nosa relación coa natureza por unha dupla vía: o Quarteto Pacífico asume un ton contemplativo, mentres que o Quarteto Abissal se interna en augas máis densas e profundas. O primeiro (que asina as catro primeiras pezas) conta co saxofonista alto Ricardo Toscano, o pianista galego Abe Rábade e o contrabaixista Carlos Barretto. O segundo, co saxo tenor de José Pedro Coelho, o piano de Miguel Meirinhos e o contrabaixo de Demian Cabaud. O batería, compositor e produtor Mário Barreiros regresa aos discos de jazz despois de case década e media dedicado a outros labores, e a espera, sen dúbida, vese compensada pola brillantez do resultado. O fundador da Escola de Jazz do Porto pon a súa longa traxectoria ao servizo dun traballo que ilumina a importancia do matiz: se ben as dúas formacións son case idénticas, a abordaxe dunha e outra en temas que parten da mesma inspiración mostra a transcendencia da escolla do ton. A peza que abre o disco, "Só ten o corpo memoria", da autoría de Rábade, podería ser unha declaración de principios sobre o que vai vir, reivindicando a "integração do alheio como verdadeiramente próprio na criação de uma identidade que só o corpo pode gravar". "Aquática", a única peza asinada por Barreiros, preanuncia as buscas máis escuras do Quarteto Abissal, mentres que "Narciso" -de novo da man de Abe Rábade- regresa a un lirismo reflexivo que desembocará, en "Pacífico", nesa prácida amenidade que o contacto coa natureza procura. O Quarteto Abissal entra en escena con "El árbol negro", unha formidábel peza de Cabaud -baseada nunha lenda da comunidade indíxena Qom, da provincia de Formosa, no norte da Arxentina-, desafiando ás persoas que escoitan a seguir o rastro dun discurso de intensidades e dinámicas inestábeis e en continua mudanza. "Clarabóia", tamén de Cabaud, semella conectar co sosego da primeira parte do disco a partir do piano atonal e seguro de Miguel Meirinhos. "Abissal" tende pontes entre o experimental e o clásico co saxo de Coelho como protagonista, mentres que "Rede" eleva o ton de pescuda e exhibe un virtuosismo que se integra no traballo de grupo. Un disco que hai que escoitar máis dunha vez para apreciar a súa grandeza en todo o que proporciona. Unha visión que conecta co que nos arrodea sen abandonar unha linguaxe adulta e sofisticada que indaga máis alá da aparencia e reafirma a necesidade dunha creación sen urxencias impostadas.