A melodía dos versos

Juan Pardo, Luis Emilio Batallán, Amancio Prada, Sés, Os Tamara, Suso Vaamonde... Por sorte, no noso país contamos cunha longa tradición de musicar poemas. Un dos galegos máis internacionais, Juan Pardo, ten un álbum enteiro cheo de poemas de Cabanillas. Outro galego tamén internacional, Suso Vaamonde, dedicoulle un LP a Celso Emilio. De feito, o poeta de Celanova é unha opción extremadamente popular que se mantivo co paso das xeracións. Pero, sen dúbida, a máis popular é ela: a Rosalía (de Castro, non a do “tra-trá”) fixéronlle versións dende Amancio Prada ata Nao, e eu mesmo teño por aí perdida unha versión do seu inmortal “A xustiza pola man”. Ata o noso himno é unha versión musicada do poema de Pondal “Os Pinos”, composta por Pascual Veiga e que representa maxistralmente o espírito indomable e o carácter guerreiro da épica pondaliana aplicado á nación galega e a todos os que se senten dela. Os Tamara, grupo formado en Noia na década de 1960, tamén se atreveron con Pondal e con Curros. A quen non musicaron, quizais por non contar con sona suficiente cando o grupo pasaba polos escenarios, foi a Antón Avilés de Taramancos (1935-1992), outro histórico da moi nobre e moi leal vila de Noia. Quen si o fixo foi Rodrigo Romaní (Noia, 1957), que publica o CD Cantos Caucanos en 2003, ano en que se lle dedicou o Día das Letras Galegas ao poeta noiés. Precisamente estes temas transpórtanme a aquel curso de 2003. Durante aquel ano moitos de nós descubrimos os poemas de Antón Avilés, emigrado en Colombia durante 19 anos e retornado a Noia en 1980. Poemas cheos de morriña e saudade por ambas as dúas beiras do Átlantico. Daquela todos quixemos “ter unha casa en Chachahuí, no pico do Cúndur-Cúndur”, pasar unha primavera en Noia ou viaxar con aquel capitán que tiña “un cofre intacto onde se gardan [...] esas felicidades de outro tempo e o proer das feridas que nos deron”. “Ninguén morre ata que deixan de pensar nel”. Anímovos, pois, a redescubrir estes versos universais a través da marabillosa música de Rodrigo Romaní. As melodías e as palabras encaixan coma un crebacabezas resolto, demostrando un coñecemento profundo e un enorme aprecio pola obra de Avilés de Taramancos. E, sobre todo, unha chea de cariño por este poeta noiés. Seguro que el estaría agradecido de poder vivir a través da música e de ficar no pensamento de todos nós mentres escoitamos este álbum. Así que, poetas, seguide escribindo para que poidamos seguir facendo cancións.