Malos tempos para a música

A pandemia do coronavirus está afectando con especial dureza ao mundo da cultura e en concreto á música. Resulta especialmente evidente a falta de concertos, que trouxo consigo o atraso da publicación de numerosos traballos musicais e practicamente impediu que moitos artistas e técnicos musicais puidesen ter ingresos durante esta crise sanitaria. Porén o impacto desta pandemia vai aínda máis alá no mundo da música, de maneiras menos evidentes para as persoas que acostuman estar fronte aos escenarios en lugar de enriba deles. De cara a compor unha canción ou preparar unha actuación en directo, os ensaios resultan fundamentais para os músicos, e durante o último ano, xuntarse varias persoas para facer música resultou case unha misión imposíbel. Pero VigoSónico era aínda máis que unha sala de ensaios, tamén funcionaba como un punto de encontro para toda esta escena underground da cidade. Na cidade de Vigo, o local de ensaios municipal, VigoSónico, fechou as portas en marzo co inicio do estado de alarma e desde entón non volveu abrir. O Concello decidiu non adxudicar o contrato de xestión deste espazo licitado a principios de ano a causa da pandemia, ao ver inviábel o uso de máscara nas salas de ensaio e os estudos de gravacións, espazos que, ademais, ao estar insonorizados, carecen de ventilación. Esa é a teoría, pero na práctica, os locais de ensaios privados están a ser capaces de abrir as súas portas aplicando amplos protocolos sanitarios para garantir a súa seguridade, obrigando aquelas persoas que precisan deste tipo de espazos a recorrer a estas alternativas máis caras cando o poden permitir, e a abandonar os ensaios cando non. O impacto que situacións como estas poderán traer á escena musical galega probabelmente non o veremos até dentro de varios anos. Os proxectos musicais xa consolidados son aqueles que menos están a sufrir os efectos de feches de instalacións como VigoSónico, ao ter máis facilidades de cara a contar con espazos propios ou acceder ás alternativas privadas. Eran as novas bandas as que máis pasaban por estas salas de ensaios, agrupacións acabadas de formar que atopaban a oportunidade de dar forma á súa proposta musical e de preparar os seus directos neste local. Pero VigoSónico era aínda máis que unha sala de ensaios, tamén funcionaba como un punto de encontro para toda esta escena underground da cidade. Ademais de todas as bandas que puíron as súas cancións nas súas salas de ensaios, foron innumerábeis as iniciativas musicais viguesas que xurdiron ao longo da última década de conversacións nos corredores deste local ou durante as partidas de ping-pong ou futbolín dos descansos entre canción e canción dos grupos que acudían cada tarde. Os efectos que terá esta dificultade de xuntarse e ensaiar na escena musical galega pro-babelmente tardaremos en velos. É moi posíbel que esta situación non faga máis que acelerar unha tendencia que xa se estaba a dar, co auxe de agrupacións con cada vez con menos membros ou mesmo dos proxectos musicais en solitario, nun tempo no que os ordenadores poden ser todos os instrumentos musicais que unha persoa pode precisar ao mesmo tempo.