A luz das esperanzas

Este mes tiven a oportunidade de asistir á décima edición dos Premios Martín Códax da música e, desde aquí, querería trasladar os meus parabéns á Asociación Músicas ao Vivo, polo esforzo continuado de manter estes premios a pesar de todas as dificultades. Pero así como dou os parabéns, penso tamén que sería interesante invitarvos a un exercicio de reflexión e observar algún outro exemplo como os Premios Musika Bulegoa de Euskal Herria. Estes premios, que manteñen un obxectivo idéntico aos nosos Martín Códax (poñer en valor e reforzar a presenza social da música creada e producida en Euskal Herria), están acompañados dunha contía económica para axudar o artista premiado, así como tamén cabe destacar que é un xurado profesional quen fai a selección dos artistas premiados. Quero poñer en valor isto do xurado profesional, xa que o outro día asistimos a unha gala cargada de críticas á Xunta da Galiza polo Son do Camiño (un festival no que apenas hai presenza de artistas galegas), pero nesa mesma gala premiouse a Galician Tunes, unha plataforma do Agadic, que depende da mesma Xunta da Galiza que gastou máis de 6 millóns de euros nese festival… Creo que estas incongruencias non se darían cun xurado profesional. Seguindo coa música, que é en realidade o que máis importa neste pequeno espazo, quería traervos o segundo Ep de Lucía Aldao, finalista dos Martín Códax 2023 na categoría de Pop e Indie. Pava 2 é a segunda parte do seu debut musical, autoeditado e producido por Diego Delgado e gravado en Berlín. A poeta coruñesa aposta por un estilo melancólico con letras intensas, guitarras incisivas e rítmicas que se meten por todos os recunchos da escuridade, como ocorre no primeiro corte “A misántropa riquiña”. Aldao intenta abordar as temáticas de toda a vida (o amor, o medo, a morte..) desde outros enfoques, cunha visión conscientemente lírica que lle aporta a experiencia de máis de vinte anos no activisimo poético-escénico. Neste disco, Lucía mantén unha relación estreita coa palabra, máis alá das métricas que adoita impoñer a creación poética. “Ala, veña”, o segundo tema, máis englobado no pop, e que contén unha pequena homenaxe-chiscadela a Xohana Torres, coa frase “eu tampouco navegar”, defendendo que ás veces de tanto repetir os emblemas, estes acaban por se baleirar de contido e que ás veces non hai por que estar á altura das expectativas. Máis alá do concepto do disco como un canto á amizade, ao amor das amigas, atopamos neste Pava 2 catro cancións polas que fluír pracidamente, atravesar estados ansiosos e finalmente caer extasiadas ante a luz das esperanzas. Téndelo en todas as plataformas e agradécese.