Kalte Sonne

Din que a música é unha linguaxe universal. E non hai mostra mellor que a música instrumental, que máis que un xénero en si mesmo resulta máis ben unha forma de entender a creación e a expresión musical. E baixo este prisma levan xa dez anos funcionando o trío lucense Kalte Sonne. E vaia se demostran esa veteranía no EP, cunha clara madurez compositiva coa que levan da man o ouvinte nesta travesía polo supercúmulo no que se atopa a nosa galaxia. Unha viaxe amena capitaneada pola distorsión e as baterías "de mallar nela", coma dicía un amigo meu, que definen calquera estilo que se apelide "metal". Pero ollo, isto é post-metal. É dicir, que os músicos xa se chaparon todo o que había que chaparse de metal e rock clásico e están preparados para saltar ao seguinte nivel. Bromas á parte, neste EP dan unha clase maxistral no xénero. Temas que van in crescendo e cunhas pontes que máis que pontes son unha rede de túneles que van conectando os distintos riffs e melodías. Mais non tiran só de fórmula, tamén se mergullan na fusión, neste caso introducindo instrumentos de vento de nome non moi coñecido no mundo do heavy metal pero cun son que seguro resulta familiar: a kawala, unha frauta orixinaria de Exipto; e a zurna, outro instrumento de vento estilo óboe moi común en Oriente Próximo. Nestes ventos dilúense as guitarras e amaina a tormenta percusiva do segundo tema, Anarres. Todos estes elementos mestúranse, chocan e apértanse nunhas flutuacións de intensidade nas que se nota perfectamente a experiencia que ten esta banda á hora de compoñer. En ningún momento se fai pesado, excepto cando quere ser pesado, coma no último tema onde deixan claro porque lle chaman "heavy metal". Nalgunhas partes lembran aos Black Sabbath máis ensimesmados, pero axiña volve levantarse a tormenta, case rozando o thrash nos punteos máis atrevidos. Remato con dúas cousas que me sorprenderon: inclúen unha canción simétrica que vai cambiando entre a caña e a calma para logo ir de volta. E non resulta ser só un truco publicitario: a estrutura é coherente coa composición da canción e se non cho din, nin te das conta (a ver se adiviñades cal é). E a outra: deseñar un vinilo que brilla na escuridade. Unha cousa moi new wave que lle confire un toque único e converte o EP nun posible obxecto de coleccionista. O tempo dirá. Se ata a cuberta é bonita!